Als het goed is, slaag ik dit jaar eindelijk voor mijn havo. Met een gigantische omweg door alle fysieke en mentale problemen heb ik er in totaal zo’n 10,5 jaar over gedaan en ik moet zeggen dat dat soms best falend voelt. Ja, ik weet dat dit de omstandigheden waren en dat ik mezelf niet moet vergelijken met anderen, maar het raakt me soms wel. Al sinds begin dit schooljaar denk ik na over hoe verder. Ga ik studeren, of toch niet?
Het nieuwe jaar is al een weekje bezig en iedereen begint het nieuwe jaar met nieuwe voornemens. Eind vorig jaar besloot ik niet te gaan voor voornemens: immers ben ik elk jaar teleurgesteld dat het nooit loopt zoals ik wil. ‘Geen behandeling meer nodig hebben,’ tja. In zekere zin heb ik daar geen invloed op. Dus besloot ik doelen te gaan stellen, haalbare doelen om precies te zijn. Het kostte me wat weken werk om de juiste uit te kiezen, maar uiteindelijk ben ik nu helemaal klaar voor het nieuwe jaar en deel ik mijn doelen voor 2020 met jullie.
Zoals elk jaar probeer ik kort terug te blikken op dit kalenderjaar. Toch merk ik dat ik het dit jaar ingewikkeld vind, omdat ik in het begin van het jaar zoveel hoop had op een mooi jaar en mooie plannen in het verschiet lagen. Toch liep de behandeling anders dan gedacht en zijn een aantal dingen die ik in 2019 wilde behalen, niet behaald. Ik zit daar soms best over te mokken, maar nu ik echt terugkijk zijn er ook dingen wel behaald. Ik neem jullie even mee het jaar in.
2019 was het eerste volledige jaar dat ik 100% ging voor geen zelfbeschadiging. Ik besefte me steeds vaker dat het me eigenlijk helemaal niet helpt en ik baalde ontzettend als mijn spanning zo hoog was dat ik het toch had gedaan. Ik bedacht steeds meer plannen met een beloningssysteem. Dat hielp in het begin, totdat ik de beloningen af wilde bouwen. Uiteindelijk leerde ik steeds beter aan te geven als ik de drang tot zelfbeschadiging nauwelijks kon verdragen, waardoor anderen me konden helpen.
Sinds dat mijn trauma dit kalenderjaar erg op de voorgrond ligt door de therapieën is mijn posttraumatische-stressstoornis verergert. Volgens mijn therapeuten niet raar, maar wel heel erg vervelend. In korte tijd werd ik heel erg bang: voor alles. Zo was ik ineens bang in het donker, vind ik het eng om tegen vreemden te praten, met het openbaar vervoer te gaan, enzovoorts. Maar de belangrijkste en rotste triggers van mijn trauma zijn eigenlijk harde geluiden.