Opname update

Maandagochtend vroeg werd ik voor mijn wekker gewekt door iemand van de verpleging. Een spoed-mededeling in de huiskamer. Eigenlijk wist ik van tevoren al wat de mededeling zou zijn, zonder dat ik het kon weten. Ik had zo’n donkerbruin vermoeden dat het over een mede-cliënte ging. En inderdaad, daar kwam het nieuws. Ze had zichzelf van het leven beroofd. Een golf van emoties kwam over me heen. Verdrietig, niet omdat ik haar heel goed kende, maar omdat het gewoon verdrietig is en er veel andere dingen naar boven kwamen. Boos op mezelf, waarom ik dat niet kan. Machteloos verloren, toen ik zag hoe aangeslagen de groep was. Schuldig, omdat ik het aan zag komen en niks gedaan heb. Sommigen in de groep hadden dit nooit verwacht. Ik wel. Maar daardoor voelde ik me eigenlijk alleen maar slechter. Was ik de enige die dit had gezien?

De week ging als een waas voor me voorbij. Ik had veel gesprekken, maar veel herinneren doe ik niet. Stom, maar dat gebeurt er als ik te hoog in mijn spanning zit. Niks, of in ieder geval weinig, aan te doen.

Een nieuwe week en weer nieuwe kansen. Het weekend was fijn en toen ik zondagavond weer terug kwam had ik toch een steen in mijn maag toen mijn moeder alleen terug reed. Wat had ik graag nog langer van dit weekend willen genieten. Maar de therapie wacht op me, op weg naar een beter leven.

De tweede week in mijn opname begon op zondagavond met een nieuwe afwijzing van hulp. Ik opende een kaartje met een tekst van Celine, een vriendin die in december suïcide heeft gepleegd en ik was helemaal over mijn toeren. Nadat ik een gesprek bij de verpleging had aangevraagd kreeg ik de reactie met dat ze dat niet gingen doen omdat ik dan helemaal niet zou kunnen slapen. Dit terwijl ik juist het tegenovergestelde gevoel had. Ik kan niet slapen als ik het er niet over heb.