Doordat ik me eigenlijk goed genoeg voelde om wakker te blijven na mijn operatie, heb ik erg veel Netflix gekeken. Een van de series die ik heb gekeken was: ‘Atypical.’ Dat gaat over een jongen met autisme die op zoek is naar een vriendin en behoefte heeft aan zijn eerste keer seks, alleen verloopt dat niet zo vlekkeloos zoals bij een gewone tiener.
Ik had er al wel regelmatig over gehoord. De ene vond hem heel goed en de andere persoon kwam er maar niet helemaal in. Ik was vanaf aflevering 1 verkocht. Het is een mooie serie wat (voor zover ik kan weten) goed laat zien hoe autisme in elkaar zit.
Het fijne aan deze serie vond ik dat de afleveringen relatief kort waren. Zo’n 30 tot 35 minuten per aflevering. Mijn concentratieboog is niet opperbest en ik wil een serie liever niet pauzeren tussen een aflevering door en zo had ik op tijd pauze om even te rusten, wat eten of drinken te pakken enzovoorts.
Het nadeel, maar dat kan je ook als een voordeel zien, is dat het 8 afleveringen waren. Ik vond het zo interessant en ik leefde zo mee met de hoofdpersonen (de familie van de jongen), dat ik het jammer vond dat het na 8 afleveringen al afgelopen was. Één meevallertje: Ik heb gehoord dat er een tweede seizoen komt en ik kijk er nu al naar uit.
Het verhaal zelf zit goed in elkaar. Het is niet langdradig, maar ze slaan ook zeker niet de belangrijke dingen over. Het had van mij zelfs wat uitgebreider gemogen. Ook heb ik veel dingen geleerd over Antartica, want de jongen (Sam) heeft allemaal weetjes waarmee hij zijn gevoelens en gedachtes uitdrukt. Ik vind het een hele mooie denkwijze van de makers en zo kon ik ook beter begrijpen wat er in hem omging, zeker een toevoeging.
Het mooiste vond ik de laatste aflevering. Er zitten veel vertederende momenten in de serie en op het einde moest ik best even een traantje wegpinken. En als ik dat moet, dan is het wel heel erg mooi gemaakt. (Ik ben niet zo emotioneel als het om televisie gaat).
Dus twijfel je nog of je deze serie zou willen kijken raad ik je aan: ga dat zien!