Jullie hebben er lang op moeten wachten en er kwamen veel vragen over, maar er komen eindelijk updates over mijn behandelopname onder het kopje: ‘De weg naar een beter leven.’ Wegens privacyomstandigheden moet ik ze eerst goed laten keuren door de kliniek en duurt het dus wat langer voordat ze online komen. Ik probeer elke maandag een nieuwe week online te zetten. Dus bij deze: Mijn eerste week-update:
De eerste week in een nieuwe kliniek. Een kliniek voor jongeren met een persoonlijkheidsstoornis, een kliniek met schematherapie. 9 maanden lang ga je knallen voor een beter leven, gezonder omgaan met emoties en struggles. Ik zag er tegenop en ik keek er naar uit tegelijkertijd. Ik was zo toe aan een nieuwe behandeling, maar ook heel angstig. Wat zou de groep van me vinden? Kan ik het vinden met de therapeuten? Voel ik me op mijn plek?
Op de een of andere manier raakte ik deze behandeling best snel gewend. Na enkele dagen had ik het gevoel in de groep te horen. Niet letterlijk, want ik voelde me er nog steeds een buitenstaander in, maar het was oke en ik voelde me er prettig bij.
Toch ging ik de eerste dagen al een paar keer op mijn bek, om het zo maar even te zeggen. Ik voelde veel omdat ik op hetzelfde terrein zat van mijn vorige behandeling die zo mislukte. Er kwam veel naar boven en gelukkig kon ik het daar met een van de sociotherapeuten over hebben, voordat ik het in de groep kon delen. Alles van de afgelopen maanden kwam eruit. Het leek wel een waterval.
Op mijn 3e dag ging het fysiek helaas een beetje mis. Achteraf kwam dat waarschijnlijk omdat ik per ongeluk een dubbele dosis van mijn antidepressiva geslikt had en dat gaf me dan ook weer veel paniek en angsten. Mijn dwang steeg naar een hoogtepunt, een nacht lang heb ik alleen maar mijn handen gewassen en ik durfde niet meer te eten en naar de wc omdat ik bang was ziek te worden. Mijn groepsgenootjes hebben me er enorm in gesteund waardoor het toch is gelukt en de therapeuten vingen me heel fijn op. Wel werd ik uitgedaagd tijdens de therapieën om niet mijn handen te gaan wassen. Hoe moeilijk ook, dat lukte!
Aan het einde van de week voelde ik me eigenlijk al helemaal ingeburgerd. Wel zag ik op tegen het weekend, omdat het dan de geboortedag van mijn beste vriendin zou zijn, die ik al 8 jaar moet missen. Met veel moeite sprak ik met de groep af dat we het daar maandag over hebben.
Ik heb fijne gesprekken gehad en ook best wel een beetje lol. Spelletjes gespeeld, nieuwe puzzelboekjes ontdekt, gelachen en zelfs met links geschilderd tijdens beeldende therapie. (Omdat ik een schouderblessure heb, maar dat terzijde. Het was hilarisch om een keer te doen).
Het weekend was vermoeiend. Ik heb veel geslapen, maar ook veel nagedacht. Ik heb de eerste therapieweek als zwaar, maar positief ervaren. Ik ben er vol ingegaan, met 400%. Het was oké. En ondanks dat ik toch wel een beetje op zie tegen de nieuwe week, heb ik er ook ‘zin’ in. Ik ga dit knallen. En ik heb echt het gevoel dat ik wat uit deze therapie kan halen.
“Wegens privacy omstandigheden moet ik ze eerst goed laten keuren door de kliniek.” – Wat?! Onzin! Als je handelingsbekwaam bent mag je publiceren wat je wil, het is immers jouw eigen blog. Pas achteraf kan iemand eventueel bezwaar maken. – “Privacy omstandigheden” is een smoes. Ik speculeer nu: zijn ze bang voor slechte publiciteit? Daar kun je alleen bang voor zijn als er in het verleden grove fouten zijn gemaakt. Geen goed voorteken!