Zoals elk jaar probeer ik kort terug te blikken op dit kalenderjaar. Toch merk ik dat ik het dit jaar ingewikkeld vind, omdat ik in het begin van het jaar zoveel hoop had op een mooi jaar en mooie plannen in het verschiet lagen. Toch liep de behandeling anders dan gedacht en zijn een aantal dingen die ik in 2019 wilde behalen, niet behaald. Ik zit daar soms best over te mokken, maar nu ik echt terugkijk zijn er ook dingen wel behaald. Ik neem jullie even mee het jaar in.
2019 was het eerste volledige jaar dat ik 100% ging voor geen zelfbeschadiging. Ik besefte me steeds vaker dat het me eigenlijk helemaal niet helpt en ik baalde ontzettend als mijn spanning zo hoog was dat ik het toch had gedaan. Ik bedacht steeds meer plannen met een beloningssysteem. Dat hielp in het begin, totdat ik de beloningen af wilde bouwen. Uiteindelijk leerde ik steeds beter aan te geven als ik de drang tot zelfbeschadiging nauwelijks kon verdragen, waardoor anderen me konden helpen.
Sinds dat mijn trauma dit kalenderjaar erg op de voorgrond ligt door de therapieën is mijn posttraumatische-stressstoornis verergert. Volgens mijn therapeuten niet raar, maar wel heel erg vervelend. In korte tijd werd ik heel erg bang: voor alles. Zo was ik ineens bang in het donker, vind ik het eng om tegen vreemden te praten, met het openbaar vervoer te gaan, enzovoorts. Maar de belangrijkste en rotste triggers van mijn trauma zijn eigenlijk harde geluiden.
Afgelopen september ben ik echt met mijn laatste jaar middelbare school gestart. De laatste twee vakken en mijn profielwerkstuk stonden op de planning. Als 22-jarige voelt het vaak een beetje krom. Veel vriendinnen zijn al afgestudeerd en ik moet nog beginnen. Toch weet ik dat er bij mij hele andere dingen spelen en dat het niet gek is dat ik nog geen diploma heb. En weet je, ik zet toch maar mooi door!
Met enige angst open ik de laatste weken mijn social media. ‘Zou er iemand vandaag…?’ Ik weet dat de wintermaanden voor veel mensen met psychische klachten lastig zijn. Die verdomde feestdagen ertussen, waar je vrolijk moet doen met familie of vrienden: of juist extra geconfronteerd wordt met de eenzaamheid. Elk jaar opnieuw zie ik tussen november en februari meer suïcides, of pogingen tot. En terwijl het me sowieso al verdrietig maakt, vind ik het deze maanden extra verdrietig. Want hoe ‘leuk’ de feestdagen moeten zijn of voelen, het eist ook wat mensen op. Deze is voor allen die het moeilijk hebben, die denken aan de dood: deze is voor jou.