De titel van dit artikel klinkt een beetje dramatisch. Ik zit namelijk, zoals jullie hopelijk weten, niet zonder hulp. Toch nam ik precies een jaar geleden afscheid van de beste hulpverlener die ik heb gehad. Dat wil stiekem best veel zeggen, want ik heb er enorm veel versleten. Vandaag kijk ik terug op het afscheid en het afgelopen jaar.
De therapieweek begon goed, ik voelde me fijn na een rondje Efteling. Wel was ik erg moe en wilde ik vroeg naar bed. Dat lukte ook en zo werd ik maandag weer relatief uitgerust wakker.
Een nieuwe week. Bij de weekendvoorbespreking voelde ik me eigenlijk wel prima en had ik weinig te vertellen. Ik genoot van het vrolijke gevoel en dat hield de eerste dagen van de week aan.
2019 ligt voor me. Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Ook al klinkt dat zo cliché, ik denk dat het bij mij dit jaar echt zo is. De behandeling in de kliniek met schematherapie lijkt aan te slaan, ik ga vooruit. En bij vooruitgang horen dromen. Dromen over een ‘nieuw’ leven. Een gewoner leven. In dit artikel neem ik jullie mee naar mijn dromen over 2019.
Oudejaarsavond, terwijl ik mijn instagramfeed bekijk met alle terugblikken denk ik aan mijn jaar. Het jaar van de opnames, herbelevingen, afscheid, wachten en musicals. Een jaar met heel veel dieptepunten en weinig hoogtepunten. Ik wilde daardoor ook niet terugblikken. Maar last-minute besluit ik dat toch te doen: 2018 wil ik achter me laten.