Afgelopen september ben ik echt met mijn laatste jaar middelbare school gestart. De laatste twee vakken en mijn profielwerkstuk stonden op de planning. Als 22-jarige voelt het vaak een beetje krom. Veel vriendinnen zijn al afgestudeerd en ik moet nog beginnen. Toch weet ik dat er bij mij hele andere dingen spelen en dat het niet gek is dat ik nog geen diploma heb. En weet je, ik zet toch maar mooi door!
Met enige angst open ik de laatste weken mijn social media. ‘Zou er iemand vandaag…?’ Ik weet dat de wintermaanden voor veel mensen met psychische klachten lastig zijn. Die verdomde feestdagen ertussen, waar je vrolijk moet doen met familie of vrienden: of juist extra geconfronteerd wordt met de eenzaamheid. Elk jaar opnieuw zie ik tussen november en februari meer suïcides, of pogingen tot. En terwijl het me sowieso al verdrietig maakt, vind ik het deze maanden extra verdrietig. Want hoe ‘leuk’ de feestdagen moeten zijn of voelen, het eist ook wat mensen op. Deze is voor allen die het moeilijk hebben, die denken aan de dood: deze is voor jou.
Twee weken geleden had ik mijn laatste intake bij de ggz. Ondanks dat mensen niet willen dat ik het zo noem, voelt het als de laatste kans. De laatste kans op een leefbaar leven. Om weg te kunnen komen uit de hel in mijn hoofd. De plannen zijn op, ‘te complex’ voor behandeling, afwijzing naar afwijzing. Langzaam brak het me in duizend stukken. Ik wil zo graag.
Een foto uit de oude doos, want mijn trui zegt genoeg: het leven is geen ponykamp.
1 juli. Een vreemde dag voor mij, want terwijl het wel oké gaat, zit ik met mijn gedachten jaren terug. 7,5 jaar geleden kreeg ik onuitstaanbare pijnen, onverklaarbaar bleek later: en chronisch. Ik denk terug aan het leven voor de pijn en besef me dat ik nooit had gedacht dat het leven zo om kon slaan. Dat ik nu blij kon zijn met elke vijftig meter die ik loop zonder in te storten. Ergens voel ik me daar schuldig over, want wat had ik dankbaar moeten zijn op de momenten dat ik dat wel zonder moeite kon.