15 mei maakte ik mijn allerlaatste toets voor mijn havodiploma. Zodra ik deze ingeleverd had, wist ik eigenlijk al dat ik was geslaagd. Toch hield ik nog steeds een slag om de arm. ‘Je zult zien dat ze straks mijn examen kwijt zijn.’ De dagen daarna drong het maar niet tot me door dat mijn schooljaar echt klaar was, dus bleef het wachten op de uitslag. Woensdag 20 mei kwam dan het mailtje met mijn laatste cijfer: met een 8,3 voor de laatste toets was ik GESLAAGD!
Begin maart schreef ik een artikel over de beslissing dat ik op mezelf wilde wonen en hoe ik dat wilde doen. Met mijn oud-behandelaar sprak ik een jaar geleden over beschermd wonen. Iets waar ik volgens mezelf geen recht op had, maar wat zij juist een erg goed idee vond. Na een aantal keer sparren kon ik me steeds meer vinden in het idee dat ik beschermd kon gaan wonen, in plaats van wachten totdat ik ooit zelfstandig genoeg zou zijn en ik pas het huis uit zou kunnen. De aanvraag van het keukentafelgesprek was gedaan en het begin om op mezelf te kunnen gaan was daarmee gemaakt.
Dit jaar zou ik de laatste vakken op de havo afsluiten en mijn diploma in ontvangst nemen. Eindelijk, na 10 jaar middelbare school ben ik er wel klaar mee en wil ik dolgraag dat papiertje. Maar waar ik die 10 jaar naartoe heb gewerkt, leek ineens op losse schroeven te staan: Het Coronavirus sloeg zijn intrede en in een klap werd het onzeker. We gaan het toch niet menen, dat na het 5e examenjaar het nog niet zou gaan lukken door zo’n stom virus?
Al maanden ben ik er mee bezig: Ik wil mijn blog in een nieuw jasje steken. De plannen liggen klaar en uitgeschreven. Ik moet het alleen nog doen en dat lijkt momenteel het probleem. Waarom lukt het me maar niet om mezelf ertoe te zetten? Ik neem jullie even mee in mijn gedachtes.