De afgelopen maanden moest ik hard aan de bak op mijn havo-diploma dit jaar te kunnen gaan halen. Met nog maar twee vakken en een profielwerkstuk te gaan leek het voor iedereen simpel: Ze gaat het halen! Maar zoals verwacht loopt het allemaal nooit eens zo soepel als we zouden willen. Hoe hard de mensen om me heen en ik blijven hopen dat het nu wel eens een keertje goed gaat.
Al een hele tijd geleden besloot ik dat ik mijn maand in foto's wilde omschrijven, maar dat bleek niet zo simpel als ik had gedacht. Afgelopen maand ben ik er wel goed voor gegaan en heb ik zeker wat leuke foto's kunnen maken om een beeld van mijn maand te geven. Als ik naar de foto's kijk voelen sommige dingen als een eeuwigheid, maar stiekem heb ik in de afgelopen periode wel wat mooie herinneringen gemaakt. Ik neem jullie mee in februari 2020.
Tijdens het einde van mijn behandeling bij Altrecht heb ik het met mijn behandelaar gehad over uit huis gaan. Ik heb dat een periode best ingewikkeld gevonden omdat ik heel graag wilde, maar merkte dat ik dat zowel fysiek als mentaal niet aankon. Ik kan heel goed één balletje omhooghouden. Maar met meerdere tegelijk loopt alles in de soep. Ineens stelde ze voor of ik niet beschermd kon gaan wonen. ‘Maar ik zou het toch gewoon in theorie allemaal kunnen?’ Maar toen besefte ik weer dat ik het allemaal wel kan: maar niet tegelijkertijd. Met begeleiding kan ik misschien leren om dat wel voor elkaar te krijgen en steeds meer balletjes tegelijk in de lucht kan houden. Vanaf dat moment ben ik op zoek gegaan naar de mogelijkheden voor mij. Een nieuwe stap in het leven: op jezelf gaan.
Vandaag precies 6 jaar geleden ging ik met ontslag bij revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Als ik eraan terugdenk heb ik veel fijne herinneringen en soms vind ik dat een beetje vreemd. Als 16-jarige zat ik maarliefst 8 weken opgenomen voor mijn chronische pijn. Maar voor het eerst in tijden kon ik wat meer mezelf zijn. Ik hoefde me niet groot te houden en met veel mede-revalidanten had ik aan een blik genoeg om te begrijpen hoe we ons voelden. Vandaag blik ik terug op die bijzondere maar belangrijke tijd in mijn leven.
Zaterdag 15 februari was het dan zover: ik was 150 dagen zonder zelfbeschadiging. Om dat te vieren was een vriendin al weken bezig met een speurtocht uitzetten door de Efteling, die we die dag hebben gedaan. Ondanks dat ik het een ingewikkelde dag vond, ‘want ik verdien die zelfbeschadiging. 150 dagen zonder is veel te lang,’ was die gedachte heel snel verdwenen toen ik bezig was met speuren. Ik heb mooie herinneringen gemaakt en het is een dag die ik niet snel zou vergeten en daar neem ik jullie graag nog even naar mee!