Al een aantal jaar geleden werd er gevraagd of vlogs maken niet iets voor mij was, omdat mensen het fijn vonden dat ik open was over psychische en lichamelijke klachten in mijn schrijfsels. Heel lang schreeuwde ik nee: ‘Ik ga toch niet met mijn kop op youtube staan, daar ben ik echt niet voor gemaakt.’ Maar in de mate der tijd voel ik me iets beter om mezelf te laten zien. Hoewel, met momenten dan. Langzaam maar zeker wende ik aan het idee dat ik misschien wel wilde gaan vloggen, met vallen en opstaan.
Tijdens het einde van mijn behandeling bij Altrecht heb ik het met mijn behandelaar gehad over uit huis gaan. Ik heb dat een periode best ingewikkeld gevonden omdat ik heel graag wilde, maar merkte dat ik dat zowel fysiek als mentaal niet aankon. Ik kan heel goed één balletje omhooghouden. Maar met meerdere tegelijk loopt alles in de soep. Ineens stelde ze voor of ik niet beschermd kon gaan wonen. ‘Maar ik zou het toch gewoon in theorie allemaal kunnen?’ Maar toen besefte ik weer dat ik het allemaal wel kan: maar niet tegelijkertijd. Met begeleiding kan ik misschien leren om dat wel voor elkaar te krijgen en steeds meer balletjes tegelijk in de lucht kan houden. Vanaf dat moment ben ik op zoek gegaan naar de mogelijkheden voor mij. Een nieuwe stap in het leven: op jezelf gaan.
