Zaterdag 15 februari was het dan zover: ik was 150 dagen zonder zelfbeschadiging. Om dat te vieren was een vriendin al weken bezig met een speurtocht uitzetten door de Efteling, die we die dag hebben gedaan. Ondanks dat ik het een ingewikkelde dag vond, ‘want ik verdien die zelfbeschadiging. 150 dagen zonder is veel te lang,’ was die gedachte heel snel verdwenen toen ik bezig was met speuren. Ik heb mooie herinneringen gemaakt en het is een dag die ik niet snel zou vergeten en daar neem ik jullie graag nog even naar mee!

Al een aantal jaar geleden werd er gevraagd of vlogs maken niet iets voor mij was, omdat mensen het fijn vonden dat ik open was over psychische en lichamelijke klachten in mijn schrijfsels. Heel lang schreeuwde ik nee: ‘Ik ga toch niet met mijn kop op youtube staan, daar ben ik echt niet voor gemaakt.’ Maar in de mate der tijd voel ik me iets beter om mezelf te laten zien. Hoewel, met momenten dan. Langzaam maar zeker wende ik aan het idee dat ik misschien wel wilde gaan vloggen, met vallen en opstaan.

Als het goed is, slaag ik dit jaar eindelijk voor mijn havo. Met een gigantische omweg door alle fysieke en mentale problemen heb ik er in totaal zo’n 10,5 jaar over gedaan en ik moet zeggen dat dat soms best falend voelt. Ja, ik weet dat dit de omstandigheden waren en dat ik mezelf niet moet vergelijken met anderen, maar het raakt me soms wel. Al sinds begin dit schooljaar denk ik na over hoe verder. Ga ik studeren, of toch niet?