Vandaag precies 6 jaar geleden ging ik met ontslag bij revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Als ik eraan terugdenk heb ik veel fijne herinneringen en soms vind ik dat een beetje vreemd. Als 16-jarige zat ik maarliefst 8 weken opgenomen voor mijn chronische pijn. Maar voor het eerst in tijden kon ik wat meer mezelf zijn. Ik hoefde me niet groot te houden en met veel mede-revalidanten had ik aan een blik genoeg om te begrijpen hoe we ons voelden. Vandaag blik ik terug op die bijzondere maar belangrijke tijd in mijn leven.

Zaterdag 15 februari was het dan zover: ik was 150 dagen zonder zelfbeschadiging. Om dat te vieren was een vriendin al weken bezig met een speurtocht uitzetten door de Efteling, die we die dag hebben gedaan. Ondanks dat ik het een ingewikkelde dag vond, ‘want ik verdien die zelfbeschadiging. 150 dagen zonder is veel te lang,’ was die gedachte heel snel verdwenen toen ik bezig was met speuren. Ik heb mooie herinneringen gemaakt en het is een dag die ik niet snel zou vergeten en daar neem ik jullie graag nog even naar mee!

Al een aantal jaar geleden werd er gevraagd of vlogs maken niet iets voor mij was, omdat mensen het fijn vonden dat ik open was over psychische en lichamelijke klachten in mijn schrijfsels. Heel lang schreeuwde ik nee: ‘Ik ga toch niet met mijn kop op youtube staan, daar ben ik echt niet voor gemaakt.’ Maar in de mate der tijd voel ik me iets beter om mezelf te laten zien. Hoewel, met momenten dan. Langzaam maar zeker wende ik aan het idee dat ik misschien wel wilde gaan vloggen, met vallen en opstaan.