Twee weken geleden had ik mijn laatste intake bij de ggz. Ondanks dat mensen niet willen dat ik het zo noem, voelt het als de laatste kans. De laatste kans op een leefbaar leven. Om weg te kunnen komen uit de hel in mijn hoofd. De plannen zijn op, ‘te complex’ voor behandeling, afwijzing naar afwijzing. Langzaam brak het me in duizend stukken. Ik wil zo graag.
Een foto uit de oude doos, want mijn trui zegt genoeg: het leven is geen ponykamp.
1 juli. Een vreemde dag voor mij, want terwijl het wel oké gaat, zit ik met mijn gedachten jaren terug. 7,5 jaar geleden kreeg ik onuitstaanbare pijnen, onverklaarbaar bleek later: en chronisch. Ik denk terug aan het leven voor de pijn en besef me dat ik nooit had gedacht dat het leven zo om kon slaan. Dat ik nu blij kon zijn met elke vijftig meter die ik loop zonder in te storten. Ergens voel ik me daar schuldig over, want wat had ik dankbaar moeten zijn op de momenten dat ik dat wel zonder moeite kon.
Ik heb lange tijd niks geschreven. De mensen die me volgen op social media hebben het waarschijnlijk al meegekregen: ik ben vervroegd gestopt met de behandeling. Lang kon ik me er nauwelijks over uitspreken, de beelden raasden, maar woorden kwamen niet op papier. Ik was vooral boos en zó ontzettend verdrietig. Twee maanden later lukte het me eindelijk om het op te schrijven. Weer een maand later, durf ik het eindelijk te delen. Het moet: voor de ander, maar vooral, voor mezelf.
Oudejaarsdag. Ik was uitgeput en nadat ik uit bed was en ontbeten had, ben ik toch snel weer op de bank beland. Het ging niet. Ik heb de hele middag geslapen en daar baalde ik erg van. Ik wilde graag het ritme van het niet overdag slapen vasthouden. Toch was er een grens bereikt en moest ik kiezen tussen overdag of ’s avonds op.