Maandag had ik veel pijn. Ook was ik erg moe, duizelig en misselijk. De combinatie die ik vaker heb. Ik startte de dag met de weekdoelen, maar hoe langer we bezig waren des te moeilijker vond ik het om te volgen. Ik voelde me ellendig, voornamelijk fysiek. Maar ik wilde me niet ziekmelden, ik wil gewoon het programma meedraaien. Ik mag niet ziek worden. Aan het einde van de weekdoelen voelde ik me zo slecht dat ik het in de groep deelde. Mijn twijfel over het ziekmelden, waar de grens ligt tussen veel pijn en ziek zijn voor het programma. Echter werd ik aangesproken dat ik me eigenlijk niet meer ziek mocht melden midden op de therapiedag. Dat maakte het erg ingewikkeld.
2019 ligt voor me. Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Ook al klinkt dat zo cliché, ik denk dat het bij mij dit jaar echt zo is. De behandeling in de kliniek met schematherapie lijkt aan te slaan, ik ga vooruit. En bij vooruitgang horen dromen. Dromen over een ‘nieuw’ leven. Een gewoner leven. In dit artikel neem ik jullie mee naar mijn dromen over 2019.
Oudejaarsavond, terwijl ik mijn instagramfeed bekijk met alle terugblikken denk ik aan mijn jaar. Het jaar van de opnames, herbelevingen, afscheid, wachten en musicals. Een jaar met heel veel dieptepunten en weinig hoogtepunten. Ik wilde daardoor ook niet terugblikken. Maar last-minute besluit ik dat toch te doen: 2018 wil ik achter me laten.
De nieuwe therapieweek begon weer op zondagavond met de weekendnabespreking. Toch was ik nog niet helemaal in de therapiestemming en vond ik het lastig om er goed bij te blijven. Het was een fijn weekend, waardoor ik het toch wel lastig vond om terug te gaan; immers, ik voelde me nu goed.
