1 juli. Een vreemde dag voor mij, want terwijl het wel oké gaat, zit ik met mijn gedachten jaren terug. 7,5 jaar geleden kreeg ik onuitstaanbare pijnen, onverklaarbaar bleek later: en chronisch. Ik denk terug aan het leven voor de pijn en besef me dat ik nooit had gedacht dat het leven zo om kon slaan. Dat ik nu blij kon zijn met elke vijftig meter die ik loop zonder in te storten. Ergens voel ik me daar schuldig over, want wat had ik dankbaar moeten zijn op de momenten dat ik dat wel zonder moeite kon.