Het is alweer 4 jaar geleden, op 1 januari 2012, dat ik pijn kreeg die nooit meer over ging. Ik ben er, ondanks dat ik dat niet wil, veel mee bezig in mijn hoofd. Jammer dat je dat niet kan sturen.
4 jaar pijn. Het klinkt raar, dat het al 4 jaar lang zo is, dat het steeds erger wordt en dat ik er dagelijks nog zoveel last van heb. Al 4 jaar lang probeer ik te leven met ondragelijke pijnen die voelen alsof je armen en benen van je romp worden gescheurd. We zijn er nog steeds, we draaien nog mee in het leven en ergens verdient dat toch een klein schouderklopje.
Ik vind het vervelend dat de dag van ‘4 jaar pijn’ op nieuwjaarsdag valt. De dag heeft meteen al een zwart randje, mijlpalen zijn nooit leuk. Het maakt me bang, want wat als dit echt nooit meer over gaat? Als ik mijn hele leven lang, elke 1 januari verdrietig ben om wat er is? Wat als ik dat niet kan hendelen, ik me wil verstoppen voor deze dag? Die wat als-vragen maken het gevoel er niet beter op.
In zekere zin went het dagelijks pijn hebben, stap ik door de pijn heen en maak ik er grapjes over, maar écht wennen doet het nooit. Ik hoop dat ik me er volgend jaar wat beter bij neergelegd heb, of dat de mijlpaal ‘5 jaar pijn’ gewoon nooit komt. Hopen, dat is het enige wat ik kan doen.
