Beschermd wonen

Tijdens het einde van mijn behandeling bij Altrecht heb ik het met mijn behandelaar gehad over uit huis gaan. Ik heb dat een periode best ingewikkeld gevonden omdat ik heel graag wilde, maar merkte dat ik dat zowel fysiek als mentaal niet aankon. Ik kan heel goed één balletje omhooghouden. Maar met meerdere tegelijk loopt alles in de soep. Ineens stelde ze voor of ik niet beschermd kon gaan wonen. ‘Maar ik zou het toch gewoon in theorie allemaal kunnen?’ Maar toen besefte ik weer dat ik het allemaal wel kan: maar niet tegelijkertijd. Met begeleiding kan ik misschien leren om dat wel voor elkaar te krijgen en steeds meer balletjes tegelijk in de lucht kan houden. Vanaf dat moment ben ik op zoek gegaan naar de mogelijkheden voor mij. Een nieuwe stap in het leven: op jezelf gaan.

We bespraken de opties. Begeleid kamer wonen raadde ze vrijwel meteen af. ‘Jij hebt rust nodig om je heen, een plekje waar je mogelijk langer kan blijven. Waar je ruimte hebt, je veilig voelt.’ Langzaam begon ik erover na te denken. Zou dit me wel lukken? Hoe kan ik nu koken, therapie, school, huishouden, zelfzorg, sociaal doen, allemaal gaan combineren? Steeds riep ik mezelf terug dat ik daarmee dan hulp zou krijgen, dat ik het dan echt wel zou moeten kunnen. Maar, waar zou ik willen wonen dan?

Al snel kwam ik tussen de plaatsen van Den Bosch en Tilburg. Er is goed openbaar vervoer, ik ken veel mensen uit deze regio en ik zit dichtbij alles, maar op een niet te drukke plek. Het was tijd om bij de gemeente een wmo aan te vragen, zodat het beschermd wonen misschien wel echt waar kon worden. Dat ging echter lastiger dan ik dacht.

Van de ene gemeente werd ik naar de andere gemeente gestuurd en weer terug. Al snel wist ik niet meer waar ik het zoeken moest en mijn behandelaar kon me niet helpen omdat we binnenkort zouden stoppen. Ik zou daarom wachten totdat ik officieel was begonnen bij het FACT zodat ze me daar konden helpen met het aanvragen.

De begeleiding daarin ging echter allesbehalve soepel. De begeleider die me zou helpen wist niet goed hoe ze dit aan moest pakken. Later was er niet juist gecommuniceerd en kreeg ik alsmaar te horen dat ze er wel mee bezig was. Na 4 maanden was ik er klaar mee en besloot ik het zelf weer over te nemen. Ik belde opnieuw de gemeente en ondanks dat het niet de juiste was, hielpen ze me wel verder op weg. Ze hoorde de wanhoop in mijn stem: ‘Ik heb het gevoel dat je dit helemaal niet aankan om zelf te doen, maar dat je het zo lang vond duren dat je het toch maar doet. Klopt dat?’ Dat klopte. Kort nadat gesprek brak ik. Een onbekend persoon aan de telefoon hoort binnen een gesprek van 5 minuten dat ik aan mijn taks zit, dat wil wel wat zeggen. Ze zou ervoor zorgen dat de juiste gemeente contact met me op zou nemen.

Nog geen twee dagen later kreeg ik een mail van mijn eigen gemeente met de vraag of ik hen kon bellen. Ik had weer twee dagen nodig om moed te verzamelen, maar toen ik belde op en nadat ik de gehele situatie had uitgelegd stelde ook zij vast dat het misschien wel heel goed was dat ik op mezelf ging, maar dat ik daar inderdaad waarschijnlijk hulp bij nodig had. We planden een keukentafelgesprek in en daarmee is de aanvraag van mijn wmo eindelijk gestart.

Het gesprek vindt pas half april plaats. Afgelopen week kreeg ik de informatie binnen met een afspraakbevestiging. Ik ben trots dat ik dit toch heb geregeld, ondanks dat dit eigenlijk niet mijn verantwoordelijkheid had moeten zijn, omdat het me op dit moment te veel kost. Ik vind het erg spannend om straks het gesprek aan te gaan en te vertellen waar ik hulp bij nodig heb: want het liefste zou ik als elke normale ‘student’ op mezelf kunnen zonder dit gedoe. Toch ben ik blij dat het bestaat en hoop ik dat ze me kunnen helpen aan een fijn plekje: met begeleiding.

Stapje voor stapje gaan we verder met leven ondanks dat ik zoveel stapjes terug heb gedaan. Het is tijd om verder uit te groeien op elk vlak. En als er dan nog geen behandeling voor me is of bestaat, dan gaan we maar door met op andere vlakken groeien. En naast dat dit op persoonlijk vlak een goede stap is, vermoed ik ook dat het me gaat helpen binnen mijn proces naar herstel.

Op mezelf. Het is nog niet concreet en ik moet nog een lange tijd wachten, maar dat ik erover nadenk kan ik al bijna niet geloven. En zin dat ik erin heb. Mijn eigen plekje, op mezelf. Wie had dat ooit kunnen bedenken?