Oudejaarsavond, terwijl ik mijn instagramfeed bekijk met alle terugblikken denk ik aan mijn jaar. Het jaar van de opnames, herbelevingen, afscheid, wachten en musicals. Een jaar met heel veel dieptepunten en weinig hoogtepunten. Ik wilde daardoor ook niet terugblikken. Maar last-minute besluit ik dat toch te doen: 2018 wil ik achter me laten.
Het jaar 2018 begon met een informatiegesprek en opname in Eikenboom voor mijn chronische pijn. Dé behandeling waarin er ook fysiek verbetering zou op kunnen treden. Het laatste wat ik zou proberen. Net voor de opname nam ik afscheid van de liefste en fijnste therapeut die ik heb gehad. Het was moeilijk, maar tegelijkertijd voelde dat ook oké. Het was tijd voor de volgende stap.
Toen de opname in Eikenboom zwaar tegenviel, wist ik niet meer goed wat te doen. De doodswens steeg met de dag terwijl ik daar was. Als ik daaraan terugdenk wil ik huilen, wat had ik dit graag anders gewild. Ik eindigde de opname met een nieuwe opname op de HIC vlakbij mijn woonplaats. Twee weken zat ik op een gesloten afdeling, deed ik een suïcidepoging en kon ik niet meer helder nadenken. Mijn leven was over. Hoewel de verpleegkundigen daar niet mee eens waren, zette ik me de eerste week hard af omdat ze me moesten laten gaan. Toen de rust wat was teruggekeerd kon ik samen met een verpleegkundige nieuwe opties zoeken.
Ik werd aangemeld voor de deeltijd van het IHT. Toch beviel dat niet al te goed en voelde ik me niet veilig binnen die groep. De thuisbegeleiding was echter wel fijn, ook al was er weinig diepgang. Ik zette stappen, regelde dat ik nog enkele lessen kon volgen op school en meldde me aan voor nieuwe behandelingen. Ik startte EMDR en kreeg een fijne psycholoog toegewezen waar ik mijn verhaal bij kwijt kon.
De EMDR hielp gelukkig en ik heb veel minder herbelevingen dan daarvoor. De wachttijd voor de intake voor de kliniek schematherapie jongvolwassenen duurde echter ontzettend lang door een wachtlijststop. Na de intake, was het toch nog de vraag of ik wel stabiel genoeg was om de opname aan te kunnen. Spannende weken braken aan vol wachten. Dagelijks was ik bezig met telefoontjes, psychologische onderzoeken en mezelf ontzettend gekmakend over het feit dat ik misschien af werd gewezen.
En toen kwam de beslissende uitslag: Ik mocht komen! Anderhalve week later startte ik de behandeling en in de eerste twee maanden heb ik al flink wat stappen gezet. Het begin van iets moois. Ik durfde langzaam weer te dromen over een toekomst, ik kon steeds vaker het automutileren links laten liggen en ik was zelfs voor het eerst in 13! jaar een paar dagen niet suïcidaal.
Ook nam ik dit jaar afscheid van een vriendin. Een pijnlijk moment, maar ik weet dat het voor haar beter is. Ze heeft geen pijn meer. Ik denk aan haar en kijk regelmatig naar de sterren. Zij is een van de mooiste sterren aan de hemel. Het voelt moeilijk om haar achter te laten in het nieuwe jaar. Maar ik weet ook dat we haar gewoon meenemen. Dag lieve Kel.
Maar naast de mindere dingen en de ‘therapie-zooi’ heb ik ook mooie momenten meegemaakt. Alle shows die ik heb gezien bijvoorbeeld. In het bijzonder On Your Feet. Ik ben van die show gaan houden, ik heb gehuild, gelachen. De liedjes blijven oneindig gedraaid worden en het helpt me om door te gaan.
Mijn artikel in kranten en op VROUW.nl was zeker een van de hoogtepunten van het jaar. Wat ontzettend tof dat Nederland mijn bericht over chronisch ziek zijn in het openbaar vervoer ontzettend vaak gedeeld hebben. Dankjewel daarvoor. En natuurlijk mijn nieuwe contract in de Efteling! De plek waar ik me het fijnst voel, waar ik mezelf mag zijn.
Het jaar was zwaar en ik ben blij dat het afgelopen is. Dat ik het achter me kan laten, ondanks dat ik het anders had gehoopt als hoe het nu is gelopen. Ik proost op een mooi jaar, vol liefde, geluk en gezondheid: voor mezelf, maar ook voor jullie.
Dag 2018, tot nooit meer ziens!