Zaterdag 15 februari was het dan zover: ik was 150 dagen zonder zelfbeschadiging. Om dat te vieren was een vriendin al weken bezig met een speurtocht uitzetten door de Efteling, die we die dag hebben gedaan. Ondanks dat ik het een ingewikkelde dag vond, ‘want ik verdien die zelfbeschadiging. 150 dagen zonder is veel te lang,’ was die gedachte heel snel verdwenen toen ik bezig was met speuren. Ik heb mooie herinneringen gemaakt en het is een dag die ik niet snel zou vergeten en daar neem ik jullie graag nog even naar mee!
Het idee kwam eigenlijk omdat ik het had over dat ik meer kind moest zijn: ‘een nieuwe jeugd’ zoals een therapeut dat noemde. Uiteindelijk zei ik dat ik een speurtocht dus echt altijd supertof vond, maar er nooit echt een heb gedaan. Mijn vriendin besloot daar werk van te maken en uiteindelijk maakten we het als ‘cadeautje’ voor de 150 dagen op een moeilijke dag. Stiekem heeft me dat er soms erg goed doorheen geholpen. Ik moet zeggen dat de voorpret al onwijs tof was. En hoe leuk is het om te beseffen dat een vriendin speciaal voor jou een speurtocht in elkaar zet?
En toen was het eindelijk de dag van de speurtocht door de Efteling. In totaal waren er 18 plekken te vinden met daarbij 18 opdrachten waarvan we een puzzelstukje kregen. Samen met mijn mede-speurder Moira kwamen we aardig ver zonder hints. En met de leuke opdrachten tussendoor kwam het kind in mij volledig naar boven: ‘Ga op de wip of van de glijbaan.’ Om vervolgens van de uitspraak: ‘Kom we gaan wippen’ in een deuk te liggen. Goede woordkeuze wel.
We maakten foto’s, filmpjes, maar vooral onwijs mooie herinneringen. Welke twee gekken krijg ik nu zover om samen met me een speurtocht te doorlopen? Door met mij een beetje mee kind te zijn. En hoewel het er soms vast voor de omgeving een beetje idioot uit zag, was ik de schaamte voorbij. Voor het eerst in tijden had ik een ECHTE lach op mijn gezicht.
Uiteindelijk hebben we een aantal opdrachten overgeslagen doordat het weer steeds minder werd, maar we hebben de speurtocht wel tot een goed einde gebracht. Als beloning kregen we een surprise-ei en een medaille. Ik voelde me kind en het was een enorm feestje. Misschien wel het beste feestje wat ik had kunnen hebben en krijgen. Maar het was dan ook voor mij een grote overwinning om de 150 dagen te halen (en daarmee mijn record te verbreken). Het was iets groots om te vieren. Iets bijzonders, iets fijns. Ik ben dankbaar dat ik het op deze manier heb kunnen doen.
Het leven is een feestje, soms dan. Soms ook niet. Maar mocht het moment er zijn: dan is het tijd om zelf, of met anderen, de slingers op te hangen. En ondanks dat die slingers niet altijd juist voelen, is het wel belangrijk het gewoon te doen. Elke overwinning is een reden om iets te vieren. Van groot tot klein, of het al goed voelt of niet: het feestje mag er ten alle tijden zijn!
