Dit jaar zou ik de laatste vakken op de havo afsluiten en mijn diploma in ontvangst nemen. Eindelijk, na 10 jaar middelbare school ben ik er wel klaar mee en wil ik dolgraag dat papiertje. Maar waar ik die 10 jaar naartoe heb gewerkt, leek ineens op losse schroeven te staan: Het Coronavirus sloeg zijn intrede en in een klap werd het onzeker. We gaan het toch niet menen, dat na het 5e examenjaar het nog niet zou gaan lukken door zo’n stom virus?
Gelukkig werd relatief snel duidelijk dat het diploma ondanks alles haalbaar bleef. Wel in een andere vorm: dit jaar zouden er geen centraal examens plaatsvinden. Ik moet zeggen dat ik daar best wel even om moest slikken. Mijn grote angst is dat bedrijven straks een havodiploma van 2020 niet als juist diploma zien. Iedereen probeert me gerust te stellen: ‘Je kan gewoon naar een vervolgopleiding.’ Ja, maar wat als dat me nooit gaat lukken? Wat als ik bij de havo blijf hangen en dat vervolgens die 2020 het hele diploma onderuithaalt? En dat terwijl de meeste vakken in 2019 zijn behaald? Ondertussen heb ik dat kunnen parkeren. Ik weet dat ik dat diploma heb behaald, ik kan bewijzen dat ik andere vakken eerder heb gehaald: Waarom dan zo stressen over die laatste twee? En met die gedachte ging ik toch weer aan de slag.
We zijn nu bij het einde van het schooljaar aangekomen. Onofficieel weet ik dat ik al geslaagd ben: Het enige wat ik moet doen is een verslag inleveren en een toets meemaken. Zelfs met tweemaal een één zou ik nog geslaagd zijn en ik moet zeggen dat me dat wat rust geeft. Ik ga zeker nog wel aan de slag en ik streef ernaar om een (goede) voldoende te halen, toch ben ik bewuster met mijn energie. Ik hoef niet zover door te werken dat ik erbij neer val: dat is niet nodig en het is het eigenlijk ook gewoon niet waard.
Nog 3 weken aan de bak. 6 mei moet ik mijn verslag inleveren en 15 mei heb ik mijn laatste toets. Dat wordt de komende weken mijn focus en ergens is dat ook wel prettig. Ik probeer in de komende dagen weer een klein beetje structuur in mijn leven aan te brengen en dat ik nog ergens iets moet doen, is fijn om te merken. Ik schrijf planningen uit en ik ga aan de slag. Ook dit gaat weer met vallen en opstaan en soms vervloek mezelf dat ik hier niet eens genoeg energie voor heb. Tegelijkertijd is dit oké. Eindelijk is er ruimte om een beetje voor mezelf te gaan zorgen zonder een bak stress te hebben omdat ik niet weet of ik dan de toets nog wel red.
Ik knal door, ik maak dit schooljaar af zoals ik dat wilde. Dat ik trots op mezelf kan zijn en dat ik eindelijk dat diploma op zak heb. Hoe, wat of wanneer maakt eigenlijk niet meer uit. Alles wat telt is dat ik me afgelopen jaar blijkbaar zo goed heb ingezet dat ik er goed genoeg voorsta om mezelf nu de ruimte te geven om ook voor mezelf te zorgen. Dat ik het ondanks alle hobbels heb geflikt. Daar mag ik trots op zijn en ik hoop dat ik dat ooit kan worden.
4 juni komt het officiële woord dat ik geslaagd ben. En hoe gek het ook klinkt, wil ik tot die tijd nog geen felicitaties. Ik wil het schooljaar in z’n geheel afmaken. Ik wil letterlijk dat telefoontje krijgen met de woorden: ‘Je bent geslaagd.’ Pas dan wil (en kan) ik me ook geslaagd voelen. Dan hebben we de onwijs grote hobbel van de middelbare school overwonnen. DAN is het feest. Gaat de vlag uit, ga ik het vieren. En tot die tijd… Blijf ik nog heel even de examenkandidaat die nog heel eventjes aan de bak moet om dat diploma te halen!
5 of 10 jaar, je bent goed bezig en JUIST het feit dat je ondanks alles niet op hebt gegeven wijst weer aan hoe sterk je bent! Lekker bezig moppie! X
Hoi hoi,
Mijn zoon was afgelopen jaar gezakt met een 8, vier 7, een 5 en de rest allemaal zessen. Hij stond er mooi voor en toen kwam het CE. Daar haalde hij een 5.39 dus was hij gezakt. Hij heeft ME/CVS dus school deed er alles aan om hem naar het MBO te krijgen naar niveau 2. Hij was aangenomen op niveau 4. Maar ja ach als hij dan niet meer terug hoefde naar de school waar hij vandaan kwam. Prima. Op de helft van de grote vakantie kwamen ze er op het MBO achter dat hij niet 1 juli 16 was, maar dit pas werd op de 1e schooldag 1 september. Dus hij was ineens schoolloos (ik heb er een woord van gemaakt 😉) Na de herfst kon hij eindelijk terug naar zijn oude school. Want ik had BVSV ingelicht. Net 16 en geen school is niet de bedoeling uiteraard. Nog duurde het dus na veel beloftes waar hij echt niet minder ziek van werd, maar juist meer, tot ba de herfst. Hij ging part-time naar school. Niet altijd maar de meeste dagen wel. En had nu voor zij PTA’S nog betere punten. Maar ik zag het al gebeuren met nog betere punten zakken voor zijn CE. Maar nu dit niet doorging was hij ruimschoots geslaagd. Wat ik met dit hele verhaal wilde zeggen is jullie zijn toppers. Ziek en dan toch slagen met alle beperkingen die dat ziek zijn met zich meebracht. Zijn revalidatie arts is nog trotser dan ik 😉. Nu gaat hij als nog de opleiding doen die hij afgelopen jaar al had willen beginnen. Hij heeft wel nog getwijfeld en heeft ook andere gesprekken gehad. Maar jullie zijn kanjers. Ik ben ook super trots op jou. PTSS is niet niets. Mijn stiefdochter kampt er ook mee. Ik hoop dat je ermee kunt omgaan over een tijd. Therapieën liggen stil, ook niet makkelijk. Maar je hebt het toch maar gedaan! Gefeliciteerd!
Onder moeilijke omstandigheden zo iets voor elkaar krijgen. Ja, inderdaad: “toppers”.
Nu ging het lezen ineens snel, want ik wilde weten ( hoopte ) of je geslaagd bent.