Afgelopen woensdag ben ik geopereerd aan mijn keelamandelen. Ik zag er erg tegenop want iedereen waarbij ze op latere leeftijd zijn verwijderd vertelden horrorverhalen, vooral de pijn. Ook was het mijn eerste operatie en opname in het ziekenhuis (buiten de paaz om), allemaal erg spannend dus.
Ik moest me al vroeg, nuchter melden. Om 7:40 om precies te zijn, daar had ik wel even moeite mee. Zeker nadat ik ook niet meer mocht drinken. Ik kreeg een droge mond en daardoor had ik bijna de neiging om alles af te blazen, gelukkig heb ik dat niet gedaan. Mijn broer was mee, omdat mijn moeder in de ochtend moest werken. Na een korte intake met twee, naar mijn idee, leuke verpleegkundigen konden we gaan wachten in een aparte huiskamer. 9:20 zou ik aan de beurt zijn voor de operatie, weinig tijd ertussen dus.
Om 9:20 was ik nog niet opgehaald uit de huiskamer en begonnen de zenuwen wel enorm toe te nemen. En daar kwam een man me eindelijk ophalen om het operatiehemd aan te doen en mijn overige bezittingen in een grote kist te doen. Daarna kwamen de twee eerdere verpleegkundigen weer en samen met hen reden we richting de voorbereidende ruimte. Mijn broer kon een stukje meelopen, maar mocht niet verder mee.
Toen mijn broer weg was begonnen de zenuwen enorm op te lopen. Een van de verpleegkundigen benoemde dat, ‘ik zie de spanning letterlijk bij je stijgen.’ Daarna werd ik overhandigd aan een verpleegkundige op de afdeling van de voorbereidende ruimte. Er was alleen nog één probleempje, en dat was mijn verhoging van 37,8. Eigenlijk mag de operatie daarmee niet doorgaan, maar omdat ik sinds januari al zo vaak verhoging heb, hebben ze het door de vingers gezien. De verpleegkundige brak gelukkig de spanning wat, door gezellig over wat anderen dingen te kletsen.
‘Hoe voelt een infuus prikken?’
‘Ietsje erger dan bloedprikken, ben je er bang voor?’
‘Nee, dan valt het wel mee. Ik heb niet zo’n moeite met bloedprikken.’
Zo gezegd zo gedaan, zou je zeggen. Ze prikte het infuus in mijn hand, maar het wilde maar niet lukken. Nog een keer, nee.
‘Sorry hoor, heb ik net gezegd dat het iets erger dan bloedprikken is, zit ik de hele tijd in je te wroeten met zo’n naald.’
Een derde keer. Weer niet.
‘Zal ik het nog één keer in je elleboogholte proberen of zal ik iemand anders vragen?’
‘Probeer maar.’
En yes, die was raak! Na 4 keer zat het infuus erin en was de eerste hobbel genomen.
Al snel kon ik door naar de operatie kamer. Daarna ging alles vliegensvlug. Veel mensen, handen. Overstappen naar de operatietafel, apparatuur wat piepte. Al snel werd ik in slaap gebracht. Toch probeerde ik zo lang mogelijk wakker te blijven nadat het slaapmiddel in het infuus werd ingebracht. Een tevergeefse poging, volgens mij heb ik het nog geen tien seconden volgehouden.
Op de uitslaapkamer was het flink rumoerig.
‘Heb je nu minder pijn dan net?’
‘Dan net? Ben ik al eerder wakker geweest?’
‘Net gaf je aan dat je veel pijn had, is het al minder?’
In mijn geheugen graaf ik, maar ik kan het me echt niet meer herinneren. De pijn is nog matig te doen, dus krijg ik nog een shotje pijnstilling door het infuus. Redelijk snel mocht ik alweer naar de afdeling waar ik die nacht zou verblijven. Mijn moeder en broer kwamen de kamer binnen. Ik had honger, voelde me beroerd, maar het viel me alles behalve tegen. Ik kon nog praten. Zachtjes, dat wel. Ze kwamen met eten aan, eten wat ik achteraf niet mocht en dus weer weg werd gehaald. Ik kreeg in plaats daarvan een ijsje. ‘Vandaag mag je nog niet eten, ook geen vla.’ Even stierf een deel van mij, man wat had ik honger.
Hoe het de dagen daarna is gelopen? Dat lees je morgen!