Al maanden ben ik er mee bezig: Ik wil mijn blog in een nieuw jasje steken. De plannen liggen klaar en uitgeschreven. Ik moet het alleen nog doen en dat lijkt momenteel het probleem. Waarom lukt het me maar niet om mezelf ertoe te zetten? Ik neem jullie even mee in mijn gedachtes.
Al vanaf december 2018 kwam het idee om mijn blog te veranderen en een vlogkanaal bij te voegen. Ik vroeg een vriendin een tekening te maken, waar ik tot op de dag van vandaag onwijs trots op ben. Ik wil hem het liefst meteen met de hele wereld delen, maar ik wilde het als een soort ‘kers op de taart’ voor een nieuwe website gebruiken, hij blijft zo mooi. Toch besloot ik mijn plannen op een rustig tempo uit te werken, immers zat ik toch in opname en had ik weinig tijd en energie over voor mijn blog. Stapje voor stapje werd mijn plan concreter.
Toen ik 23 april vorig jaar met ontslag ging, leken die plannen helaas verder weg dan ooit. Ik was ontzettend ziek. Ik was al blij als ik op een dag een paar happen eten binnenhield, dat ik naar de wc kon lopen zonder flauw te vallen. Ik besloot toen al dat ik het uit zou stellen tot na de zomer om ermee aan de slag te gaan. Het was vooral tijd om aan mezelf te denken. In september ging het fysiek wel beter, maar kwam ik in een mentale achtbaan terecht. Een achtbaan waar geen einde aan lijkt te komen, want om eerlijk te zijn gaat het slechter dan ooit en weet ik niet goed hoe ik daar nog uitkom.
Maar de ideeën lieten me maar niet los. De cursus vloggen van Kelly Caresse kwam op mijn pad en ik hoefde niet lang na te denken om me in te schrijven: zo kon ik toch een klein beetje met mijn doel bezig zijn. En hoe tof ik die cursus ook vond, en nog steeds vind, kreeg ik het niet voor elkaar. Halverwege de cursus staakte mijn hoofd en kwam er crisis na crisis. Soms vroeg ik me af of ik het nog wel door moest zetten. ‘Het is toch onbegonnen zaak op deze manier.’ Maar zodra ik het één week heb neergelegd begint het weer te knagen: Waarom zou ik iets wat ik zo graag wil opgeven?
In mijn hoofd blijf ik er veel mee bezig, maar mijn deadline wordt steeds verschoven omdat ik het (nog) niet aankan. Ik word boos. Op mijn hersenen, op mijn lichaam. Waarom kan het niet gewoon heel eventjes normaal gaan? Ik uitte dat regelmatig. Alles wat ik doe: het is maar niet goed genoeg.
Mijn behandelaar stuurde me een maand geleden een quote: ‘Sometimes It’s okay if the only thing you did today was breathe.’ Nog steeds heb ik daar geen vrede mee, maar tegelijkertijd besef ik me wel steeds meer wat ze ermee bedoeld. Op sommige dagen zit er op dit moment even niet meer in dan de dag overleven. Daar boos om worden helpt niet: het is zoals het is. Er komt wel een moment dat het beter gaat.
Dit weekend besloot ik dat het anders moest. Mijn eigen druk moet eraf. Mijn nieuwe website hoeft niet snel af, want niemand die de plannen heeft gezien. Mijn vlogkanaal hoeft niet morgen in de lucht, want het is belangrijker om eerst voor mezelf te zorgen. Hoe vaker ik dit herhaal, hoe meer ruimte er in mijn hoofd komt. Ik ben er al zolang mee bezig dat ik overtuigd ben dat, wanneer het beter gaat, ik dit echt wel weer kan oppakken. Maar het belangrijkste is nu het zorgen voor mezelf.
Ik wil graag blijven bloggen. Ik vind het fijn om ermee bezig te zijn. Het voelt toch een beetje als mijn kindje. Ik heb daarom besloten wel zoveel mogelijk wekelijks te blijven schrijven. Maar: Zonder druk. Als het een week niet lukt is er niks aan de hand. Niemand zal me dat aanrekenen. Nu de kunst nog om dat ook zelf niet te doen. Om het mezelf wel iets makkelijker te maken de komende periode, verschuif ik mijn publicatie-dag naar de dinsdag, in de hoop dat de drukte van het weekend minder roet in het eten gaat gooien.
Ik krijg rust met deze keuze. Hoe ingewikkeld en verschrikkelijk ik voor mezelf zorgen vaak ook vind, weet ik dat het ervoor kan zorgen dat ik later mijn dromen uit kan laten komen. En met dat idee in mijn achterhoofd, lijkt dat ineens een klein tikkeltje makkelijker!