Vandaag is het zo ver. The day. De dag van opname. Het begin van 6 maanden lang intern strijden om een beter leven. De zenuwen zijn groot, de herbelevingen zijn aanwezig. Maar ik kan dit. Ik ben sterker dan ik denk, hoop ik. En deze angsten, die kan ik aan.
Ik heb me de afgelopen week enorm voorbereid, maar tegelijkertijd ook veel afscheid moeten nemen. Het lastigste vond ik dat op mijn werk. Ook al is het maar voor een gehele maand, ik ga het werken enorm missen. Mijn stukje in de gewone wereld. Mijn thuis.
Verder nam ik afscheid van de fijnste psycholoog die ik heb gehad. Het afscheid was fijn. We hebben gelachen, een tompouce gegeten, gepraat over fijne dingen en ons contact en cadeautjes uitgewisseld. Ondanks dat ik het moeilijk vond, ging het eigenlijk best oké. Ik heb vertrouwen in de opname.
Het inpakken vond ik best ingewikkeld. Ik wilde het liefst alles meenemen wat ik thuis heb liggen aan knutselspullen. Dat gaat helaas niet. Ik heb een selectie gemaakt, maar wel met veel verschillende dingen. Ik heb daar in ieder geval genoeg afleiding.
En dan de post. Wat een schatjes zijn jullie! In totaal zijn het 21 kaarten en 2 pakketjes. Al weet ik dat er nog een paar kaartjes onderweg zijn. Ondanks dat ik het nog niet mag open maken, heb ik er nu al steun aan. Zoveel mensen die mij een hart onder de riem steken. BEDANKT.
Nog enkele uren en dan is het tijd voor misschien wel de spannendste dag uit mijn leven. En weet je, ik ga dit rocken!
