Ik heb het ooit omschreven als de oorlog in mijn kop. De constante discussie tussen goed en kwaad. Het maakte me enorm in de war, ik wist nooit of ik het goed deed en wie wat nou zei. Totdat mijn psycholoog het me op een simpele manier uitlegde. Een uitleg die ik graag met jullie wil delen, omdat ik weet dat veel meer mensen dit probleem hebben en er niet mee begrepen worden. Begrijpelijk ook voor een buitenstaander, ik begreep het zelf al amper!
Ik heb twee kanten in mijn hoofd: de strenge, straffende kant en de gezonde, volwassen kant. Beiden hebben ze me op een andere manier geholpen, maar ik merkte dat de strenge, straffende kant, heel vaak de overhand had. En voelde ik me daardoor beter? Eigenlijk niet. Daardoor gingen we mijn gedachtes uit elkaar trekken, wat hoort bij welke kant. Een pittig karweitje, maar ik krijg er gelukkig steeds meer zicht op.
Mijn strenge, straffende kant wil eigenlijk veel dingen die niet zo goed voor me zijn. Onder andere het automutileren, het hoofdbonken, het niet slapen of eten. Het liefst wil deze kant dat ik niet voor mezelf zorg, al mijn vrienden kwijt raak en alles wat me lief is. Ook kan ik volgens deze kant helemaal niks, mag ik geen emoties voelen, ben ik een hopeloos geval en komt het nooit goed met me. Ik kan maar beter dood zijn, dat wil toch iedereen. Deze kant heeft jarenlang de overhand gehad, maar er is dus ook nog een andere kant.
De gezonde, volwassen kant wil graag wel de dingen doen waar ik me goed door ga voelen: voor mezelf zorgen, voor mezelf opkomen, emoties uiten, contact maken als het moeilijk gaat, hulp vragen. Ook heeft deze kant altijd wel iets positiefs over mij te zeggen; wanneer me iets gelukt is waar ik moeite mee heb of mijn goede eigenschappen opnoemen. Toch is deze kant nog zachtjes en fluisterend en wordt heel vaak overschreeuwd door die andere kant.
Tijdens mijn therapie ben ik steeds meer gaan kijken naar wat beide kanten eigenlijk zeggen, in plaats van maar naar één kant te luisteren. De strenge, straffende kant geeft tegenspraak, maar juist dat laat zien dat ik goed bezig ben. En heel langzaam aan, terwijl ik het bijna niet durf te zeggen, krijgt de gezonde, volwassen kant ook inspraak en durf ik ernaar te handelen. En dat is misschien wel de grootste stap die ik in mijn therapietijd kon zetten.