De titel van dit artikel klinkt een beetje dramatisch. Ik zit namelijk, zoals jullie hopelijk weten, niet zonder hulp. Toch nam ik precies een jaar geleden afscheid van de beste hulpverlener die ik heb gehad. Dat wil stiekem best veel zeggen, want ik heb er enorm veel versleten. Vandaag kijk ik terug op het afscheid en het afgelopen jaar.
Ik weet nog dat ik het ontzettend moeilijk vond om afscheid te nemen. Ik heb ruim anderhalf jaar met haar samen gewerkt en we hadden een goede band. Ik had een pot gemaakt met de tekst ‘Het is goed’ erop, daar had ik briefjes in gedaan met herinneringen, leuke woordgrapjes en musicalquotes. We praatten over onze samenwerking en luisterden een liedje van Nielson.
‘Soms raak ik verdwaald,
Lijkt een leven een weg
Zonder eind en het doel
Blijft nog lang onbekend
Maar die twijfel en spijt
Gaat vanzelf wel weer weg
Ik wil de tijd om te groeien
Om te zijn wie ik eigenlijk ben
Maar alles heeft nut, ik weet het
Elke stap die ik zet
Elke fout die ik maak en
Elk succes
Het is goed
Het is allemaal goed
We zullen lachen en kapot gaan
Vallen en weer opstaan
Het is goed
Het is allemaal goed
We zullen samen op de top staan
Vallen en weer opstaan.’
Het gevoel wat ik op dat moment had. Het is tijd om ergens anders naartoe te gaan en dat was oke.
De periode daarna was heel zwaar. De nieuwe hulpverlening sloot niet aan bij mij als persoon in die bepaalde situatie. Ik miste mijn psycholoog enorm. Hoe vaak heb ik de eerste periode wel niet gedacht: ‘Ik mail haar gewoon, zij is de enige die me kan helpen.’ Maar ik wist ook dat dat niet kon en zo zocht ik verder.
In de loop der maanden is het missen gezakt. Ik kreeg voor een tijdje een nieuwe fijne psycholoog om te overbruggen naar de kliniek waar ik nu zit. Het waren hele spannende tijden, maar het was fijn om te merken dat ik daar ook doorheen kwam zonder mijn oude psycholoog. Wel heeft haar geluidsopname (een tekst naar mijn strenge, straffende kant en naar mijn verdrietige, maar ook gezonde volwassen kant) naar mij toe me enorm geholpen als ik het moeilijk had. En soms nog steeds. Als ik de lijn naar de werkelijkheid vrijwel kwijt ben, zet ik hem soms op om rustig te worden. De tekst kan ik ondertussen volledig meedreunen, maar daardoor voel ik me wel enigszins veilig.
Nu ik er op terug kijk heb ik het afgelopen jaar, ondanks toch veel vallen, goed overleefd zonder haar. En gisteren heb ik haar nog even gemaild met veel positieve dingen die in ontwikkeling zijn. (Met toestemming, want ik mag haar één keer in de zoveel tijd nog mailen). Ik ben trots op dat ik dat kon laten weten en dat geeft mij ook een geruststelling voor de toekomst. Ik kom er wel doorheen, ook zonder haar.
Trotser kan je me niet krijgen.