Afgelopen maand is er enorm veel gebeurd op het gebied van werk. Half januari had ik mijn beoordelingsgesprek en ondanks dat het een heel positief gesprek was, is mijn contract niet verlengd. Onder meer omdat ze me ook een nieuwe start en uitdaging gunde. De Efteling is immers voor mij ontzettend veilig en vertrouwd. ‘Als je straks jaren Efteling op je cv hebt staan, is dat anders dan meerdere soorten winkels.’ En naarmate het gesprek vorderde was ik er steeds meer mee eens, het is wel tijd voor een nieuwe uitdaging, voor nieuwe stappen in mijn proces.
Ik besloot mijn contract 2 maanden eerder stop te zetten, zodat, als ik niks zou vinden of iets niet leuk zou vinden, ik terug kan naar de Efteling. En zo gezegd, zo gedaan. Dus ging ik op banenjacht. Bij de eerste sollicitatie werd ik afgewezen om mijn leeftijd. De tweede sollicitatie ging de deur uit en ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Super spannend! De zenuwen waren enorm en ik heb regelmatig moeten spugen van de stress. Toch ging ik met knikkende knieën en het gesprek viel best wel mee. Ik kon de week erop beginnen, bij misschien wel mijn favoriete winkel: de Hema.
Ondertussen heb ik de rondleiding gehad en gaat mijn contract volgende week in. Ik ben nog steeds ontzettend zenuwachtig. Kan ik het wel? Is er niet te veel stress? Maak ik straks onnodige fouten? Kan ik het fysiek aan? Lukt het me om de prikkels te verdragen? Zullen ze tevreden zijn? Zal mijn dwang niet te veel aanwezig zijn? Zullen mijn handen heel blijven nu ik zo vaak mijn handen was van de stress?
Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. Twijfels of ik het wel aan moet gaan, maar aan de andere kant wil ik het ook zo graag aan gaan. Ik wil mezelf bewijzen dat ik dit gewoon weer kan, dat ik ook buiten de Efteling iets waard ben. En laat dit nou net een kans zijn om weer te groeien binnen mijn proces. Laten we hopen dat het lukt. Meer kan ik op dit moment niet doen.