Deze week is het jeugdvakantiewerk-week. Elke zomer is er een week vol activiteiten voor de basisschoolkinderen waar ik bij meehelp. Wekenlang keek ik er naar uit en als het eenmaal zover is dan gaat het mis, heel erg mis.
Ik had verwacht dat ik het mentaal heel moeilijk zou krijgen, maar in plaats daarvan (oke, een beetje overprikkeling was er wel), komt de pijn harder terug als ooit tevoren. Het lukt me weer nauwelijks om de trap op te lopen, ik heb moeite met staan, ik kan niet zitten in een normale houding en alle normale dingetjes kosten me weer moeite. Waar ik zo bang voor was gebeurt, alleen had ik het dit keer niet zien aankomen.
Boos, verdrietig, maar vooral doodsbang. Wat als het blijft? Wat als het niet meer beter wordt, het geen tegenvaller is maar een terugval? Mijn eigen gedachtes maken me gek en des te erger vind ik de pijn. Kan het dan nooit een keertje meezitten?
Ik probeer zoveel mogelijk te slapen en zo weinig mogelijk te bewegen, dan heb ik er het minste last van. Toch wil ik de week nog afmaken en besluit ik met de pijnmedicatie nog een kampavond te gaan. Veel zitten en weinig doen zijn de woorden van de avond, meer kan ik toch niet. Maar ik pik wel een beetje van de sfeer mee en dat pakt de pijn me tenminste níét af!