En we gaan maar door

Ondertussen ben ik een weekje thuis van de HIC en heb ik wat deeltijddagen gehad bij het IHT. Ook huisbezoeken en belcontact, fijn dat er hulp geboden wordt, jammer dat ik het zo slecht kan aannemen in deze stemmingen. Maar we gaan door en de afgelopen week is er een hoop gebeurd. Tijd om jullie een kijkje te geven.

Toen ik mijn laatste artikel ‘Laat me maar varen’ schreef, zat ik heel erg in mijn hoofd met een traject voor euthanasie. Dat klinkt heel hard, maar ik heb eigenlijk geen kracht meer om te vechten tegen mijn hoofd en lijf. Toch geloofden de verpleegkundigen op de HIC, mijn moeder, mijn beste vriendinnetjes en de mensen van het IHT dat het nog geen tijd voor mij was en dat er vast wel iets bij me past qua behandeling. Met wat hulp en lieve woorden ging ik toch op zoek. Niet meer voor mezelf. Maar als anderen later meer vrede met mijn dood hebben als ik echt alles heb geprobeerd, dan doe ik dat graag voor ze.

Maar hoe doe je dat, doorgaan als je eigenlijk niet wil? Dat is nog knap ingewikkeld. Ik probeer door te gaan met plannen in het leven. Ik maak afspraken om mijn school en werk weer op te pakken, spreek af met vriendinnen, zoek afleiding en ik zorg voor mezelf. De ene dag lukt dat aardig, de andere dag lig ik het liefst de hele dag op de bank onder een deken. De balans is moeilijk te vinden.

Ik regel met verstand op 0. Maar het is gelukt. Ik kan per 26 maart weer starten met school, ik werk komend weekend weer voor het eerst en er staat (bijna) een afspraak met mijn leidinggevende om te praten over de situatie. En, misschien toch nog een beetje hoop, want er komt een nieuwe behandeling aan. Hoe, wat en wanneer is nog niet duidelijk, maar er zit progressie in.

Verder probeer ik dagelijks naar buiten te gaan en een stukje te wandelen. Hopelijk open ik daarmee de deur voor mijn conditie en lukt het me binnenkort om te gaan sporten op goede pijn-dagen.

We zitten in ieder geval niet stil en ik doe mijn best. Het leven gaat door, ik moet door. Dus we gaan door.