Eigenlijk vind ik dit heel lastig om op te schrijven. Niet omdat ik het niet wil delen, maar omdat ik bang ben voor de reacties, zeker uit mijn directe omgeving.
Sinds zondagavond zit ik weer een beetje in een dip. Er gebeurde iets tijdens het werken waar ik niet heel blij van werd en zo rolde ik er eigenlijk weer in. Maar van een dip liep het al snel uit op een ‘crisis.’ De crisissen waar ik altijd zo bang voor ben, het gebeurt me weer.
De alarmbellen gaan steeds harder rinkelen. Eerst alleen in bed willen liggen, suïcidale gedachtes, een enorme drang naar automutilatie, destructief gedrag. Ik heb het door, maar op de rem drukken lukt me niet. Ik doe mijn best. Maar constant in je hoofd horen: ‘Ik wil dood.’ Het blijft een gevecht, een gevecht waarvan ik het gevoel heb dat ik het niet kan winnen.
Tot over maat van ramp is mijn psycholoog nu op vakantie. Nog twee weken voordat ik een afspraak met haar heb. Tuurlijk, ik zou de bureaudienst kunnen bellen, maar dan kom ik bij een vreemde therapeut en daarvan weet ik niet of me dat gaat lukken. Zeker in deze toestand niet. De herbelevingen zijn namelijk ook al to the max. Niet zo’n strak plan dus.
Ik merk dat ik er vooral heel erg verdrietig en boos om word. Omdat het steeds weer gebeurt. Ik zóveel handvaten heb, maar er niet zelf uit kom. Omdat ik het niet kan hendelen. Omdat er steeds weer plannen door mijn hoofd schieten, omdat het me niet lukt om niet toe te geven aan mijn destructief gedrag. Het is stom. Mijn hoofd is stom. Of eigenlijk: borderline is stom.
Ik zou het liefste willen schreeuwen en gillen. HAAL HET UIT MIJN HOOFD. Want ik wil niet meer, niet op deze manier. Niet met dit stomme gedoe. En dat vind ik het frustrerende, want ik kom hier nooit of te nimmer van af, tot de dood ons scheidt. Ik moet er mee leren dealen dat ik zulke moodswings heb, dat ik altijd denk dat ik dood moet, of wil. Ook als het wél goed gaat. (Immers, dan heb ik een mooier einde van mijn leven, dan wanneer ik me zo slecht voel.) Het is er altijd en ook al voel ik me goed, het kan elke minuut veranderen. Elke reactie, elke gedachte. Nooit ben ik veilig voor dat ene stomme ding; mijn borderline.
Hoi Marleen
Het is alweer twee weekjes geleden dat je dit schreef, ik hoop dat het inmiddels alweer een beetje beter gaat.
Ik kan me helemaal invoelen met waar je gedachten naar toe gaan. Het is enorm vervelend en vaak begrijpen mensen in je omgeving het niet, en dat maakt je soms nog eenzamer.
Ook al ben ik inmiddels veel ouder als jij ook ik heb die dagen nog wel eens. Misschien dat het je helpt om te horen dat het bij mee nu wat rustiger is.
Ik heb in de jaren geleerd der mee om te gaan en te accepteren dat het nu eenmaal zo is.
Is zeker niet altijd makkelijk, maar wel om mee te leven.
Ook het suïcidale gedeelte is zeker herkenbaar.
Dat heb ik al sinds mijn jeugd. Maar ik heb altijd mensen voor me gehaald waar ik van houd. Bij mij zijn dat vooral mijn kinderen.
Bij jou het mss je ouders broer of zus kunnen zijn of je vriend/vriendin als je die hebt.
Misschien heb je er iets aan Het is natuurlijk een oplossing die mij helpt en hoeft niet voor een ander te helpen.
veel succes
Hermie