Happy birthday in heaven

Waar de zon schijnt zie ik jou
Waar er wordt gelachen voel ik jou
Waar er gehuild wordt knuffel ik jou
Waar geslapen wordt, droom ik over jou
En alles in mijn hart zegt
Ik hou zo zielsveel van jou

Ruim 7 jaar geleden overleed mijn beste vriendin. Iets waar ik niet zoveel over heb geschreven. Iets wat te moeilijk is, om er overna te denken. Want als ik aan haar denk, mis ik haar zo.

Afgelopen maanden schreef ik over haar in mijn boek. Ik beschreef wat we hadden, hoe het voor me was om de beste persoon op de wereld kwijt te raken. Iets wat eigenlijk best fijn was om te doen. Ze hoort bij mij, iedere minuut van de dag. Het missen is pijnlijk, maar door het schrijven dacht ik ook weer aan de mooie dingen van haar, de leuke. Niet alleen maar aan haar overlijden. Ze was zo’n mooi mens.

Vandaag, 3 november, zou ze 22 zijn geworden. Een dag die ik jarenlang vreselijk moeilijk vond. Want hoe kan ik nou haar leven vieren zonder haar? Toch heb ik elk jaar gebak gekocht. Ook dit jaar, voor haar.

Ik herinner me nog onze verjaardagen op Skype. De ene zong voor de ander. Omdat we ver van elkaar woonden kochten we zelf gebak en aten het met z’n tweeën via Skype. Proosten met taart, chips en cola. We vierden het leven. We vierden het samen. Een herinnering van onschatbare waarde en nu ik er aan terug denk krijg ik weer een lach op mijn gezicht, wat was dat mooi.

Dit is, voor nu, het eerste jaar dat de herinnering sterker is dan het verdriet. Alsof ik er nu weer naar kan kijken met een lach. Ik denk aan haar, ik proost op haar en op haar leven en ik hoop dat zij van bovenaf mee proost. Al weet ik dat ze dat zou doen.

Ik mis je schat.