Ik heb heel lang, en dan bedoel ik ook echt héél lang, nagedacht over of ik dit artikel wel zou schrijven. Ik heb zelfs advies gevraagd bij de mensen om me heen, de mensen die mij het beste kennen. En hoewel meestal het advies was dat ik er niet over moest schrijven, besluit ik nu om het toch te doen. Want als ik iets kan doen tegen het taboe waar ik zelf zo hard tegenaan loop, dan wil ik dat ook doen.
En vandaar dit artikel, want zo’n half jaar geleden kreeg ik de diagnose Borderline, of terwijl een emotieregulatiestoornis, zoals het steeds vaker wordt genoemd. En als ik dat aan mensen vertel, zie ik ze meestal schrikken. ‘Jij, borderline? Dat kan niet!’ En toch is het zo. Ik heb borderline, hoe heftig dat ook is.
Maar ergens snap ik ook goed waarom mensen schrikken. Want als je kijkt naar hoe borderline wordt beschreven op internet, daar krijg ik gewoonweg kippenvel van. In sommige artikelen worden ‘borderliners’ beschreven als complete gekken die het liefst meteen moeten worden opgesloten in het gesticht en een gevaar zijn voor de mensheid. Maar zo ben ik niet.
En met mij heel veel. Want hoewel sommige mensen beweren van niet, heeft borderline verschillende gradaties en verschillende uitingen. Niet elke ‘borderliner’ is impulsief en agressief en niet elke ‘borderliner’ kan geen relaties onderhouden. Borderline kan zich heel erg naar buiten toe keren, zoals op de meeste sites beschreven wordt, maar borderline kan ook heel erg naar binnen toe keren en dan heeft die persoon er vooral zelf veel last van.
En die laatste persoon ben ik. Ik ben niet impulsief en ook niet agressief. Wel heb ik enorm veel stemmingswisselingen en weet ik me geen houding te geven bij ruzies. Ik voel alles veel intenser dan een ‘normaal’ persoon en ik heb een heel slecht zelfbeeld. Zacht uitgedrukt, ik heb een enorme haat naar mezelf. En ja, ook ik heb vormen van zelfbeschadiging (gehad). Dat is heel heftig, maar ik weet nu dat dat past bij mijn diagnose en dat ik niks tegen die drang kan doen. Maar hebben anderen daar nou last van? Niet echt. De meeste mensen merken het niet eens.
Wat ik vooral iedereen wil meegeven, is dat mensen veel meer zijn dan alleen borderline. Want naast iemand met borderline, ben ik ook gewoon een mens. Een mens dat altijd voor iedereen klaarstaat, plezier maakt en probeert te genieten van het leven. Een mens, waarbij je op het eerste oog niet eens zou merken dat ik borderline heb. En als je me echt zou kennen, zou je weten dat ik niet in een gesticht thuis hoor. Want ik ben naast iemand met borderline, ook gewoon Marleen. En door de therapie, neemt Marleen steeds meer de overhand.
Heel dapper dat je dit blog schrijft.
Bij mij werd paar jaar gelden ook Borderline Persoonlijkheidsstoornis naast OCD als diagnose gegeven door een psychoterapeut.
Weer wat later kwam ik bij een andere psycholoog en die zegt weer dat ik dat écht niet heb. Dat mijn klachten allemaal bij de dwang horen.
Of ik het nu wel of niet heb, het gaat erom dat ík weet hoe ik het beste voor mezelf kan zorgen, zonder al te veel last te hebben van mijn klachten.
Etiketjes zijn daarbij niet zo belangrijk.
Heel erg goed geschreven en dapper dat je het toch online hebt. Dat jij een bepaalde stoornis hebt betekent absoluut niet dat jij die stoornis bent. Jij bent gewoon jezelf, Marleen! Fijn om te lezen dat met therapie Marleen steeds meer de overhand neemt. 🙂
Hee, wat een super goed artikel! Zo is het echt… Ik ben slecht in een relatie onderhouden met mezelf, maar niet met anderen. Ik ga zelfs door het vuur voor mensen van wie ik hou en laat ze niet bij een heftige emotie vallen. Wel laat ik mezelf dan vallen, dan zorg ik niet goed meer voor mezelf en heftige emoties worden altijd omgezet naar zelfhaat. Ik vind je verhaal echt super goed geschreven, dankjewel hiervoor!
Liefs, een mede ‘borderliner’
Wat een goed en duidelijk verhaal. Ik – vrouw van 63 jaar – heb ook borderline. Zoals jij schrijft keert mijn borderline zich ook tegen mij en verwond ik mezelf van binnen. Mijn diagnose is pas 4 jaar geleden gesteld omdat ik mezelf altijd veel beter voordeed dan ik mij voelde. Knap van je dat je dit al op je 18e kan uiten en kan verwoorden. Ik wens je een goed leven. Gevoelige mensen hebben heel veel facetten en zijn graag geziene mensen!
Ik vind je dapper, Marleen. Je mag er zijn!
Warme groet,
Esther
Complimenten voor je openhartige en harten openende blog, Marleen!
Een heldin ben je zeker en je mag trots zijn dat je dit zo hebt durven delen. Absoluut waar wat je zegt, het taboe zou meer doorbroken moeten worden, voor welke psychische aandoening dan ook!
Liefs Esther
Misschien een idee om een groepje leuke ‘heldinnen op sokken’ op te richten?
Realiseer je: zonder patiënten zijn er geen banen voor therapeuten…, elke patient ( lees: klant ) is van harte $ welkom.
https://www.zielenknijper.nl/dossiers/psychiatrie