Al een aantal jaar geleden werd er gevraagd of vlogs maken niet iets voor mij was, omdat mensen het fijn vonden dat ik open was over psychische en lichamelijke klachten in mijn schrijfsels. Heel lang schreeuwde ik nee: ‘Ik ga toch niet met mijn kop op youtube staan, daar ben ik echt niet voor gemaakt.’ Maar in de mate der tijd voel ik me iets beter om mezelf te laten zien. Hoewel, met momenten dan. Langzaam maar zeker wende ik aan het idee dat ik misschien wel wilde gaan vloggen, met vallen en opstaan.
Eind 2018 begon het avontuur eigenlijk al een beetje. Ik zocht een goede camera. Ik wilde graag betere foto’s maken en me daar wat meer in verdiepen, maar omdat het ergens in mijn achterhoofd bleef knagen om misschien toch te gaan vloggen, heb ik ook vast gekeken naar een goede camera om mee te filmen. Uiteindelijk kocht ik een camera waar ik beide goed mee vooruit kon en zo was de eerste stap gezet. Soms maakte ik een filmpje voor mezelf, die ik vervolgens snel weer verwijderde. Ik kan dit echt niet hoor. Waarom zou iemand überhaupt willen kijken?
Eind september las ik over een vlogcursus van Kelly Caresse. Ik volg haar vlogs al een aantal jaar. Even twijfelde ik, want ik moest zeggen dat het best een investering was voor een chronisch zieke scholier. Maar toen bedacht ik me dat het nu of nooit was. Ik kan de keuze boven mijn hoofd laten hangen, maar ik durfde nooit een keuze te maken omdat ik niet wist hoe ik het vloggen aan zou moeten pakken. Door de cursus zag ik een opening. Ik ga de cursus aan en daarna beslis ik officieel. Ik mag mezelf ontdekken.
Ondertussen is de officiële cursustijd afgelopen en ben ik nog niet eens op de helft van de cursus. Toch ben ik razend enthousiast van alles wat ik ervan heb geleerd en weet ik het zeker: ik wil gaan vloggen. Ik heb echt wel een verhaal te vertellen aan de wereld. En langzaam maar zeker krijg ik de tools via Kelly om echt daadwerkelijk te starten, daar ben ik haar enorm dankbaar voor.
Het is eng om met zoiets te beginnen. Door vloggen maak je jezelf kwetsbaarder. Op mijn blog kan ik me verschuilen achter woorden, op YouTube heb ik een gezicht erbij. Kan ik mezelf meer oordelen over mijn doen en laten. Toch heb ik wat meer vertrouwen in mezelf gekregen dat ook dat gewoon mag:, zolang het me maar niet tegenhoudt. Elk gezond mens die deze stap neemt, heeft dat ook: het zou gek zijn als dat niet zo was.
Mijn grootste struikelblok is denk ik toch wel mijn energie en daar baal ik enorm van. Ik wil dolgraag een YouTube-kanaal opzetten, maar ik wil het wel in een keer goed doen. Door mijn beperkte energie en de balans vinden tussen school, werk, vrije tijd en bloggen/vloggen ben ik eigenlijk nog niet begonnen. Toch worden de plannen steeds uitgebreider en ben ik zo goed als klaar om aan de slag te gaan. Ik film al vrijwel dagelijks, maar dat editten is nog een dingetje door de hoeveelheid energie. Maar ik weet het nu zeker: nog even en dan hoop ik mijn eerste vlog online te kunnen zetten.
Ik heb er onwijs veel zin in en ik zou het een ontzettend toffe toevoeging vinden voor mijn blog. Want één ding is zeker: schrijven, dat zal ik blijven doen!
Gewoon doen Marleen!