Begin maart schreef ik een artikel over de beslissing dat ik op mezelf wilde wonen en hoe ik dat wilde doen. Met mijn oud-behandelaar sprak ik een jaar geleden over beschermd wonen. Iets waar ik volgens mezelf geen recht op had, maar wat zij juist een erg goed idee vond. Na een aantal keer sparren kon ik me steeds meer vinden in het idee dat ik beschermd kon gaan wonen, in plaats van wachten totdat ik ooit zelfstandig genoeg zou zijn en ik pas het huis uit zou kunnen. De aanvraag van het keukentafelgesprek was gedaan en het begin om op mezelf te kunnen gaan was daarmee gemaakt.
Half april was het zo ver. Vanwege corona was het keukentafelgesprek telefonisch en ik moet zeggen dat het daardoor wel extra spannend was. Zou het juist overkomen? Samen met een begeleider van de GGZ zat ik in een spreekkamer, zodat zij me, ondanks dat ze me eigenlijk nog niet kende, eventueel kon begeleiden en ondersteunen. Om 11:01 ging de telefoon over. Het was tijd om te knallen.
En knallen deed ik. Aan de hand van een vragenlijst die ik daarvoor had in moeten vullen, werden er vragen gesteld. Omdat ik vaak erg goed weet hoe ik precies in elkaar zit en hoe ik op dingen reageer, kon ik duidelijk uitleggen waar ik tegenaan zou lopen als ik nu op mezelf zou gaan. De consulente van het keukentafelgesprek was begripvol en na een kwartier merkte ik dat het me steeds beter lukte mijn angst om het verkeerd te doen opzij te zetten.
De consulente begreep mijn hulpvraag en het leek haar inderdaad een goede stap om beschermd te gaan wonen. Sommige dingen had ik al zo compact omschreven dat deze letterlijk overgenomen zouden kunnen worden als doel. Ook ik kon mijn vragen stellen. Ondanks dat ze weinig antwoorden had omdat dat per wooninstelling verschilde, vond ik het fijn dat ik die ruimte kreeg.
Ze vertelde wat de verdere procedure was. Ik zou een intake moeten aanvragen bij de wooninstelling die daarvoor benoemd was. Daarnaast zou ze per mail bereikbaar voor me blijven mochten er dingen nodig zijn en hoort ze het graag terug als de intake was geweest.
Na het gesprek was ik opgelucht. Ik heb zelf aan kunnen geven waar de problemen liggen. Ik heb zelf het gesprek geleid. Ik was nauwelijks dichtgeklapt. Diezelfde week stuurde ik de mail naar de wooninstelling. De aanmelding daar loopt nog, maar langzaamaan is bijna alle benodigde informatie bij hen binnen en zou er beoordeeld kunnen worden of ze inderdaad iets voor me kunnen doen. Pas dan wordt er een intake voor me gepland. Maar ook daar benoemde ze aan de telefoon dat ze best wat dingen hoorde waar ze me goed mee konden helpen.
Het duurt me soms te lang, maar tegelijkertijd zie ik met welke zorgvuldigheid ze dit voor me doen en hebben ze me regelmatig aan de telefoon gehad en me van alle informatie die ik wilde hebben voorzien. Hopelijk komen de vervolgstappen snel en blijkt de wachttijd voor het wonen kort te zijn. Want hoe meer ik er mee bezig ben, hoe meer ik het ook wil en het liefst zo snel mogelijk. Op mezelf gaan biedt steeds meer perspectief en geeft me een gevoel van rust, hoe moeilijk het soms ook voor me gaat worden. En daarmee weet ik bij elke stap dichterbij het zeker: Dit was een juiste beslissing en dit is een goede stap voor me. Op, naar een hele mooie toekomst… OP MEZELF!