Zo’n anderhalve maand geleden schreef ik een update over mijn medische toestand qua pijn/vermoeidheid en mijn keelamandelen. Ondertussen zijn we niet veel verder helaas, door allemaal kleine communicatieproblemen.
Allereerst was mijn verwijzing niet binnen gekomen bij de plaats van bestemming om te revalideren. Na een week of 3 heb ik gebeld, wanneer hoor ik wat? Uiteindelijk bleek de verwijzing nooit binnen te zijn gekomen, dus opnieuw naar de huisarts en de verwijzing kwam de tweede keer wel binnen. Gelukkig maar, eindelijk weer wat tempo erin!
Of toch niet… Want even later moest ik een toestemmingsverklaring invullen en opsturen. Ik had als tip gekregen om de huisarts een beetje achterna te zitten zodat het vlot geregeld zou worden. Dus na een week of 2 gebeld, ‘We hebben nog geen aanvraag voor de informatie binnen.’ Misschien was ik te snel, dus een week later opnieuw gebeld. Nog steeds niet binnen, verdorie.
Vrijdag belde ik daarom de instantie zelf, hier bleken de papieren niet op de goede plaats binnen te zijn gekomen, waarna de aanvraag niet verstuurd was. Ook niet na dat deze wel binnen was gekomen. Flinke frustratie, want we zijn alweer 3 weken verder. Dat betekent al 6 verloren weken!
Opnieuw heb ik de huisarts gebeld en gelukkig is de aanvraag nu wel binnen en deze wordt zo snel mogelijk behandeld. Of tenminste, dat is de bedoeling. Ik word er een beetje sceptisch van merk ik, eerst zien dan geloven.
Verder ben ik in de afgelopen weken naar de kno-arts geweest. Al snel kwamen we tot de conclusie: mijn keelamandelen moeten eruit. We hebben een datum geprikt en ik word 20 september geopereerd. Hiervoor zal ik één nachtje moeten blijven en ruim een week beroerd zijn. Dat is te overzien. Al reken ik er zelf nog even een weekje bij qua hersteltijd voor de rest van mijn lijf.
Mentaal gaat het nog steeds op en af. Ik vind het lastig om op tijd rust te nemen en te ontspannen als ik dat nodig heb, daar werk ik nog aan. Verder vind ik het lastig wanneer het minder gaat, om goed voor mezelf te zorgen door bijvoorbeeld mijn noodmedicatie in te nemen of andere hulpmiddelen te gebruiken. Ik vind mezelf namelijk op dat moment niet de moeite waard. Ik probeer daar zo hard mogelijk tegen te vechten, tegen die kant van mijn hoofd. Maar dat valt me op sommige dagen gewoon erg zwaar.
Als laatste ben ik weer begonnen met school. Ik heb in totaal 4 lesuren van anderhalf uur en 3 tussenuren in de week, verdeeld over twee dagen. Het valt me niet echt mee, zowel fysiek als mentaal. Maar tot nu toe heb ik alle lessen gevolgd en ik hoop dat ik dat toch een langere periode vol kan houden, of in ieder geval tot de operatie.
Veel aan de gang dus, maar nog weinig van te merken. Hopelijk binnenkort een intake en eindelijk verlost van die keelpijn!