Lang geleden dat ik iets heb geschreven. Het lukte me gewoonweg niet. Ik had al moeite met korte updates naar mijn beste vriendinnetjes, laat staan het uitgebreid beschrijven. In die tussentijd is er zoveel gebeurd, dat ik niet weet of het wel allemaal in een artikel past. Maar niet geschoten altijd mis en daarom een nieuwe ‘Hoe is het nu met?’
Na het gesprek bij Eikenboom, is er veel contact geweest over en weer tussen verschillende behandelaren. Het kostte veel geduld van me, geduld die ik niet meer had. Zodra ik een knoop doorhakte voor een behandeling, moest alles nog even opnieuw worden overlegd. Het stelde me erg op de proef, maar met de afleiding van de acute deeltijd behandeling is het me gelukt die tijd te overbruggen.
In dies hele periode heb ik een gesprek gehad met een klinisch psycholoog. Hier besprak ik al mijn klachten mee, maar ook de opties die we nog open hadden. Één daarvan was de optie die ikzelf had aangedragen bij Eikenboom. Een kliniek, onder Altrecht (genoemd ’t veld/brinkveld) met schematherapie voor jongvolwassenen, ook in Zeist. Daarnaast hebben we het ook gehad over traumatherapie en dat leek ons handig. De keuze werd gemaakt.
De verwijzing is ondertussen bij Brinkveld (Zeist) binnen, ook werd er een verwijzing gemaakt naar Psytrec, voor traumabehandeling. Na een lang telefonische screening, ben ik daar echter afgewezen. Trauma’s met geestelijke mishandeling zijn daar helaas niet te behandelen, wel kreeg ik een alternatief: oa schematherapie. Iets waar het plan dus al naar ging, dat geeft wat geruststelling. We zijn op de goede weg.
De acute deeltijd behandeling stopte na 6 weken. Dat was ook wel goed omdat ik me niet meer zo thuis voelde in de groep. Daarnaast waren veel onderdelen de basis van therapieën die ik al had gehad en daardoor best saai. Ik was bijna een extra therapeut binnen de groep geworden, met uitleg enz. en dat leek me niet helemaal de bedoeling. Tijd om te gaan dus!
Het IHT-team stopt ook binnenkort. Dat vind ik erg frustrerend omdat er nog niet echt een plan is voor hulp in de tussentijd van de behandeling, maar daar vecht ik me wel doorheen.
Verder werk ik ietsje meer en dat gaat (vooral fysiek) goed. Toch moet ik nog erg op mijn grenzen letten. Ook probeer ik zoveel mogelijk afleiding te vinden in knutselen, afspreken met vriendinnen en films/series kijken. En afgelopen week ben ik zelfs voor het eerst gaan sporten (later meer daarover!).
En hoe ik me op dit moment voel? Eigenlijk nog steeds heel erg slecht. Ik voel of niets, of heel erg veel. Ik heb veel drang om te automutileren en de nachten zijn erg zwaar vol wakker liggen of nachtmerries. Maar ik hou vol. Voor iedereen die me lief heeft, voor iedereen die om me geeft.
Het is nu letterlijk tijd voor wachten. Op de intake, op een nieuwe behandeling. Maar ik merk wel steeds meer dat er ook in de tussentijd iets nodig is. Hopelijk kunnen we daar nog iets op vinden!