Het is al een lange tijd geleden sinds ik mijn laatste ‘Hoe is het nu met?’ schreef. In de tussentijd heb ik in andere blogartikelen wat dingen van mijn binnenwereld laten zien. Toch merk ik dat ik meer wil delen over de afgelopen periode en besluit ik daarom jullie even bij te praten met hoe het momenteel met me gaat.
Begin oktober kreeg ik mijn eerste ‘echte’ begeleider bij het FACT. Ik nam afscheid van mijn behandelaar van Altrecht en moest gaan leren vertrouwen op een nieuw team. Echter zijn er in de eerste periode tot en met januari onwijs veel fouten gemaakt. Mijn hulpvraag werd niet gehoord, dingen die ik aangaf werden genegeerd en er zijn dingen beloofd die nooit gedaan zijn. Pas toen ik echt de stekker eruit wilde trekken werd er ingegrepen en konden er dingen ineens wel. Nog elke dag denk ik aan dat het zo niet had hoeven lopen, dat het nu waarschijnlijk een stuk beter met me zou zijn gegaan dan hoe het nu is, dat ik meer motivatie had gehad. En dat maakt me onwijs verdrietig.
Vanaf begin februari stapte mijn huidige behandelaar bij me in en ik moet eerlijk zijn dat ik me geen betere behandelaar had kunnen wensen. Ik voel me gezien, gehoord en ze is enorm van de actie. Ineens werden er verschillende lijntjes uitgezet, werd er gekeken naar wat ik nodig had. Er werd gekeken naar een traumacentrum wat me zou kunnen behandelen, we spraken over vertrouwen, het verdriet van alles wat er de afgelopen periode gebeurd is, mijn twijfel over het leven. Soms schrik ik nog van hoeveel ik haar heb durven vertellen, hoe veilig ze is gaan voelen in korte tijd.
Doordat de zorg door corona overging op beeldbellen ben ik toch nog wat stappen achteruitgegaan. Eerlijk gezegd wil ik niet weten hoe vaak ik berichtjes heb gestuurd met dat het allemaal nutteloos is, dat ze me beter op kan geven: Maar waar andere hulpverleners dat deden en me ‘loslieten,’ zocht zij juist meer toenadering. Het verwarde me, maar ik voelde me kleine momentjes wel wat waard. Langzaam maar zeker begin ik blij te worden met het feit dat ze me niet losliet, dat ze bleef meekijken op het moment dat alles in mijn hoofd zwart was.
In het afgelopen jaar werden de herbelevingen en nachtmerries steeds erger. Zo erg dat ik nauwelijks meer sliep. Half mei stelde mijn behandelaar voor om zelf te starten met EMDR met de focus op de nachtmerries, om de periode tot de behandeling voor complex trauma met me aan te gaan. Met veel twijfel en angst kwam er een kleine ja uit mijn mond, waarbij we zouden gaan kijken wanneer we gaan starten.
Toch ging het zo slecht dat ik eigenlijk niet meer wilde. Eind mei besloten we om me even op te laten nemen om bij te slapen en wat tot rust te komen, maar de afdeling was erg onrustig waardoor het bijna averechts werkte. 5 dagen later hadden we een zorgafstemmingsgesprek waarbij we besloten dat ik weer naar huis ging. Wel kreeg ik de mededeling dat we gingen starten met de EMDR en kreeg ik 3 data door. Een grote golf paniek, want de allereerste zou 4 uur na het gesprek zijn. Ik kon er niet meer onderuit, hoe hard alles in me schreeuwde dat ik niet wilde.
Ondertussen zijn we 2,5 week verder en heb ik 4 EMDR-sessies overleefd. Het is zwaar, de wond ligt open terwijl we er met een schroevendraaier in aan het wroeten zijn. Ik weet niet goed wat ik met mezelf aan moet en met alles wat ik voel wil ik vaak opgeven. ‘Ik hou dit niet vol, ik kan dit niet meer.’ Elke keer probeer ik eronderuit te komen, smeek ik tijdens de EMDR om te stoppen. Het is pijnlijk en op sommige momenten haat ik mijn behandelaar met dat ze me dit ‘aandoet.’ Op de momenten dat het wat beter gaat ben ik haar dan weer heel dankbaar dat ze me niet laat stoppen, weet ik dat dit voor het goede doel is. Wel is er dan een enorm schuldgevoel omdat ik besef dat ik momenteel echt niet de makkelijkste en leukste voor haar ben. Ondanks mijn angst, boosheid en verdriet gaan we door en besef ik me langzaam maar zeker dat ik hier doorheen moet. De andere weg is doorgaan zoals het ging: en dat is allesbehalve een optie.
De komende periode wordt het team uitbereid. Een 2e EMDR-therapeut wordt toegevoegd en er wordt meer gekeken naar wat ik naast de EMDR nodig heb. Dat is eng, want nieuwe personen betekent ook dat er opnieuw vertrouwen moet worden opgebouwd en dat is lastig en eng. Toch ga ik het aan, omdat ik weet dat het nodig is om me de juiste hulp te kunnen bieden. Ik zwabber en zwier, maar ik hou me enigszins staande en heel soms heb ik weer kleine momentjes van hoop en dat is alles wat je nodig hebt om door te gaan.
Toch voelt het door alles alsof mijn wereld op z’n kop staat. Mijn balans is zoek. Waar ik in het begin hoge eisen aan mezelf stelde dat ik alle standaarddingen moest blijven doen, besef ik nu steeds meer dat alles wat ik echt moet doen voor mezelf zorgen is. Er is geen ‘verplichting’ tot sociaal doen, voor anderen mensen zorgen, bloggen, opruimen. Het enige waar ik me nu op moet richten is therapie, eten, slapen, drinken, ademen en douchen. En met hele kleine stapjes, kan ik de rest van de wereld voor dit moment iets loslaten. Als het lukt is het goed, maar het is niet per se nodig. Het komt ooit wel weer terug, maar voor nu: Alles voor herstel!
En zo ga ik steeds meer proberen te kiezen wat voor mij goed is. Dan is uren puzzelen, mijn telefoon uitzetten en alleen maar muziek luisteren op sommige dagen alleen maar oké. Ik vecht, maar ik doe dit gevecht niet alleen. Heel langzaam komt er weer een dosis motivatie en weet ik: Ik moet hier doorheen om het beter te laten worden.
Het motto dat ik dit jaar uit koos: ‘Dag voor dag, stap voor stap’ is passender dan ooit. We maken stapjes, klein maar fijn. En heel voorzichtig durf ik het te fluisteren: ‘Ik groei, dus ik bloei.’ Op naar meer!