Ik ben GESLAAGD!

15 mei maakte ik mijn allerlaatste toets voor mijn havodiploma. Zodra ik deze ingeleverd had, wist ik eigenlijk al dat ik was geslaagd. Toch hield ik nog steeds een slag om de arm. ‘Je zult zien dat ze straks mijn examen kwijt zijn.’ De dagen daarna drong het maar niet tot me door dat mijn schooljaar echt klaar was, dus bleef het wachten op de uitslag. Woensdag 20 mei kwam dan het mailtje met mijn laatste cijfer: met een 8,3 voor de laatste toets was ik GESLAAGD!

Officieel moest ik nog wachten tot de officiële jurering van de examencommissie, maar gezien ik geen enkel vak onvoldoende stond was het voor iedereen al duidelijk. Even twijfelde ik of ik het stil zou houden, maar met elke dag de vraag of ik al iets wist, leek me dat haast onmogelijk. Dus zette ik het op Twitter. Binnen 24 uur kreeg ik zoveel reacties dat ik mijn telefoon meerdere malen uit heb moeten zetten om het aan te kunnen. Het was veel, overweldigend. In totaal kreeg ik ruim 300 reacties en 2800 likes. Mensen vroegen om mijn adres voor een kaartje, waarna er later een kaartenactie werd opgestart zodat ik zelf mijn adres niet hoefde te geven. Perplex van de hoeveelheid lieve woorden.

Terwijl de tweets binnenstroomden had ik een gevecht met mezelf. Ik verdiende deze aandacht niet, ik had er geen 10 jaar over mogen doen. Mijn straffende kant nam het over en even leek ik helemaal niet te genieten. Daar kwam bij dat er enkele vervelende reacties waren die mijn gevoel alleen bevestigde. Waar iedereen vrolijk en blij voor me was, was ik vooral verdrietig. Ik probeerde mijn gevoel in woorden uit te drukken en tweette uiteindelijk:

Van de 214 reacties op mijn slagen, waren er twéé negatief. Met dat ik niks aan dat diploma heb én op dit tempo nooit zou kunnen studeren. Alle andere reacties waren onwijs positief met veel complimenten over mijn doorzettingsvermogen. 3 keer raden wat blijft hangen. Hierin vind ik mijn hersenen dus echt heel stom. Dus bij deze naar mezelf: Je hebt het goed gedaan en dat diploma is écht wel íéts waard. Maar vooral emotioneel. En je gaat hoe dan ook, linksom of rechtsom, komen op de plek waar je wil staan. Ik ga het even inprenten. Ik hoor mijn behandelaar van 3 jaar geleden in mijn hoofd zeggen: ‘Verplaats je cameraatje naar de positieve boekenkast.’

Ook daar kwamen weer reacties op. Ik haalde kracht uit de woorden, maar qua emoties vloog ik alle kanten op. Sara Kroos en Thomas Acda reageerden en op zo’n moment kon ik alleen maar huilen. Waar verdien ik dit aan? Tegelijkertijd voelde het warm, had ik het idee dat ik mocht bestaan. Het was een achtbaan. Pas na het weekend gingen alle meldingen liggen en kon ik weer een beetje ademhalen. Maar ondanks alle aandacht, de vele lieve reacties, het zwart op wit hebben in de mail, drong het maar niet door.

Ruim een week later nam ik taart mee voor mijn behandelaren en probeerde ik het een beetje te vieren. Een paar uur later was ik op school en kreeg ik van een zeer betrokken docent een taart cadeau. Ik kon blij zijn, soms een beetje trots, maar echt doordringen dat het na 10 jaar echt klaar was, deed het niet. Zou dat nog komen?

Afgelopen woensdag kreeg ik dan ook het officiële telefoontje: Je bent GESLAAGD! Kort daarna kwamen de envelop met kaarten binnen van de kaartenactie en begon het kwartje eindelijk een beetje te vallen. Ik heb dat diploma in de pocket. Na zoveel jaren vechten, na zo vaak te horen krijgen dat ik het beter op kon geven, dat het geen zin meer had, heb ik volgende maand eindelijk dat papiertje. En ja… Daar ben ik enorm trots op! Want ondanks al het gedoe, stress en tranen die het me heeft gegeven heb ik doorgezet. Heb ik mezelf laten zien dat ik wel wat kan. Juist bij deze prestatie, weet ik dat wanneer het zowel fysiek als mentaal beter met me gaat, ik echt wel dingen aan ga kunnen. Het hoeft niet vlekkeloos te gaan. Linksom of rechtsom: ik ga er echt wel komen.

Ik hoop dat dit mensen laat zien dat er, ondanks veel klachten, dingen mogelijk zijn. Dat je niet hoeft te luisteren naar mensen die zeggen dat je niks kan. Want er zijn mogelijkheden. Er zijn veel mogelijkheden. En al doe je er dubbel zo lang over: stiekem is dat een veel grotere prestatie dan in een keer. Het vereist doorzettingsvermogen, kracht. En als jij en je omgeving daarin geloven, als je wil groot genoeg is: weet ik zeker dat iedereen er kan komen.

Maar voor nu vooral: FEEST!