Het duurde 7 jaar, maar eindelijk deed ik dit jaar eindexamen. In maar liefst één vak, wiskunde. Maar he, één vak is toch weer één vak. Het voelt nog steeds een beetje als falen, na zoveel jaar niet eens meer vakken af kunnen sluiten. Maar aan de andere kant heb ik er voor gekozen om me volledig om mijn behandeling te richten en school te laten voor wat het is. Lukt het, dan lukt het. Lukt het niet, dan laten we het lekker zitten.
En jawel, ik ben ook wel een beetje trots dat het me tenminste wel is gelukt om in één vak examen te doen. Qua mijn schoolexamens stond ik er goed voor, een 8,9 gemiddeld, niets te klagen. Toch was ik ontzettend zenuwachtig voor mijn centraal examen. Of misschien niet helemaal voor de toets zelf, maar meer voor het feit dat het een centraal examen is, hoe de zaal eruit zou zien, waar ik zou zitten en hoe alles zou werken. Ik was als de dood dat iemand zou zien dat ik zou stuntelen middenin de gymzaal.
Maar dat viel eigenlijk allemaal best mee. Ik wist van tevoren waar ik zat, helemaal links-voor, zodat ik zo min mogelijk prikkels had van alle anderen om me heen. Met dank aan een oplettende docent, want ik had er zelf niet eens aan gedacht.
De toets was wel een stuk moeilijker dan verwacht en toen ik ’s avonds het correctieschrift bekeek vrees ik een beetje voor mijn punt. Ik zat dus nog een paar weken in spanning.
De uitslag kreeg ik 16 juni half 5, en een therapeut heeft samen met mij gewacht op het goede, of slechte nieuws omdat ik zo enorm zenuwachtig was. Dat was heel erg fijn. De docent voerde de spanning nog een beetje op, maar uiteindelijk kwam daar het verlossende woord: Ik had voor mijn CE een 6,7 gehaald en daarmee sta ik een 8 op mijn eindlijst. Zo fijn dat het gelukt is en zeker met zo’n enorm mooi punt. Stiekem ben ik best een beetje trots op mezelf. Dat moest natuurlijk worden gevierd met taart, op naar de volgende vakken!
Heb jij dit jaar eindexamen gedaan?
Een 8 voor wiskunde, dat is gewoon erg goed.