IK GA VERHUIZEN!

Het is zover. Na zo’n twee jaar alles regelen en heel erg lang wachten heb ik een woning aangeboden gekregen via beschermd wonen. Dat betekent: DAT IK GA VERHUIZEN! Met heel veel enthousiasme neem ik jullie graag mee binnen mijn weg naar de woning.

Ik weet het immers al een tijdje. De opluchting kwam ruim één maand geleden toen we samen met de afdeling waar ik opgenomen zat, mijn behandelteam, een vriendin en mijn contactpersoon van beschermd wonen om de (virtuele) tafel zaten wat een mogelijke tussenoplossing kon zijn. Diegene van beschermd wonen had op dat moment goed nieuws dat er een woning vrij zou komen dat iets voor mij zou kunnen zijn. Die avond kon ik het eigenlijk nog niet beseffen. Als je zo lang op iets wacht wordt het een beetje surrealistisch op het moment dat het er echt op aan komt.

Dat weekend ben ik met de bus naar de straat gegaan waar ik zou komen te wonen. Ik wist nog geen huisnummer, maar de straat voelde goed aan. Ik wandelde even rond, ik werd vriendelijk gedag gezegd en ik kon me wel voorstellen hoe het was om daar te wonen.

De week daarop kreeg ik een plattegrond en werd dat gevoel alleen maar bevestigd. Het is een (voor 1 persoon) ruim appartement op de begane grond. Daarnaast heb ik een mini-plaatsje waar je volgens mij best wel leuk kan zitten. In mijn hoofd deelde ik de huiskamer al in en eigenlijk werd ik steeds enthousiaster. Op dat moment wist ik het zeker: Ik MOET hier ja op zeggen.

En vanaf dat moment ging het balletje helemaal rollen. De woning werd van tevoren nog gerenoveerd en ik ging met ontslag vanuit de kliniek. We pauzeerden de trauma-behandeling zodat iedereen zich volledig kon richten op de aankomende verhuizing. Vorige week kreeg ik dan eindelijk de datum: 12 mei krijg ik de sleutel van mijn eigen appartementje.

Ondertussen ben ik druk met inpakken en heb ik marktplaats afgestruind voor goede, handige dingen en ben ik daarin zo goed als compleet. Samen met een aantal vriendinnen was ik bezig met meubels en inrichting en ik word onwijs vrolijk om dat met hen te delen. Ik ben wel gesloopt van alle energie die het me kost en soms valt het even flink tegen, maar de eindstreep is in zicht en dan kan ik me zowel fysiek als mentaal echt even de rust gunnen.

Het is allemaal een enorme mijlpaal. Want ondanks dat ik veel begeleiding krijg binnen beschermd wonen, ga ik toch op mezelf. Stiekem geeft dat een hoop spanning en schiet ik regelmatig uit binnen mijn angsten en ‘ik kan het toch niet.’ Tegelijkertijd weet ik dat vrijwel iedereen dat heeft als die op zichzelf gaat en gelukkig zijn daar mijn fijne behandelaren die me weer een beetje terug op het juiste spoor duwen, waardoor ik daarnaast ook kan genieten van het nieuwe avontuur.

Want dat is het. Een heel groot avontuur. Een nieuwe start. Mijn eigen huisje, mijn eigen plek. De plek waar ik nog meer kan groeien dan wat ik de afgelopen periode gedaan heb. Een plek waardoor studeren, werken en een leven zonder psychiatrie ooit mogelijk wordt. Ik kijk er naar uit en ik kan niet wachten op de sleutel!