Het is me al vaak gebeurd dat ik werd aangesproken in de trein, bus en tram om op te staan. Iets wat ik graag wil, maar door mijn fysieke omstandigheden niet altijd kan. Ik was een paar jaar geleden gewoon opgestaan en dan zou ik vervolgens zelf op de blaren moeten zitten. Afgelopen week deed ik het anders, maar dat werd met brute woorden afgestraft.
De vrouw, in de 40, vond het namelijk belachelijk dat ik als jongere durfde te zeggen dat ik chronisch ziek was. Dat kon namelijk niet, want ik was jong. Ik kon alles, ik had nog sterke spieren en botten. Even keek ik haar aan alsof ze een grapje maakte, maar ze meende het echt. Iemand zoals ik zou nooit zo ziek kunnen zijn dat ze moesten blijven zitten in de tram.
Waar ik normaal heel graag discussies uit de weg ga, besloot ik dit keer bij mijn standpunt te blijven. Ik bleef zitten. Er waren genoeg mensen om me heen die ook zaten en de tijd van opofferen is voorbij. Ze keek me strak aan, schreeuwde naar me dat ik een aansteller was, dat ik het gewoon verzon dat ik ziek was om te kunnen blijven zitten. Op dat moment waren alle ogen op mij en die ene vrouw gericht. Ik voelde me ontzettend ongemakkelijk.
Na veel geschreeuw van de vrouw, kwam de trambestuurder naar voren. De vrouw raasde naar hem, maar hij vroeg me rustig wat er nu precies aan de hand was. ‘Ik kan door mijn chronische ziekte moeizaam staan, maar deze mevrouw wilde graag op mijn plek zitten en vond het belachelijk dat ik niet op wilde staan.’ De vrouw grinnikte, ‘Je bent veel te jong om ziek te zijn, meisje.’
De trambestuurder besloot om mij te laten zitten waar ik zat, iets waar ik erg blij mee was. Achter me stond een jongen op en ging naast me staan. Toen de tram weer aan het rijden was, hoorde ik de vrouw nog tegen omstanders klagen over ‘de jeugd van tegenwoordig.’
Ondanks dat dit vaker is gebeurd, blijft het me raken. Hoe kan het dat het niet sociaal geaccepteerd is om te blijven zitten als 20-jarige als je ziek bent? Waarom moet ik, en anderen chronisch zieken, daarin per sé ouder zijn voordat we mogen blijven zitten? Heb ik dan geen ‘recht’ om ziek te zijn? Vragen die me nachtenlang kunnen bezig houden. Het voelt oneerlijk. De woorden blijven door mijn hoofd razen en even twijfel ik weer aan mijn ziek zijn. ‘Stel ik me dan echt aan? Heeft iedereen van mijn leeftijd deze pijn en vermoeidheid?’ Het antwoord is nee.
Dus, lieve ouderen die graag willen zitten, het spijt me dat ik niet voor u op kan staan. Maar ik zou het zeer op prijs stellen dat u accepteert dat ik ook een plekje nodig heb en me niet hoef te verdedigen. En voor alle andere mensen in het openbaar vervoer, ik hoop dat ik als chronisch zieke-jongere een keer durf te vragen voor een plek als het mij niet lukt om de reis te staan, zonder het gevoel van afkeuring te krijgen. Dat het veilig voelt zonder dat ik woorden of blikken over me heen krijg. Want geloof me, vragen doe ik ook niet graag.
Dankjewel namens alle chronisch zieken.
Lieve Marleen,
Wat dapper. En daarna voel je je trots, maar ook heel erg geraakt en ga je aan jezelf twijfelen. herkenbaar. Ik ben een stuk ouder dan jij, maar vind dit nog steeds moeilijk.
Ik heb zo’n bewondering voor je. Hoe je telkens opnieuw weer de moed ergens vandaan haalt om door te gaan. Petje af.
Maak er een mooie dag van,
Loes
Wauw, mooi geschreven! Dit is (helaas) zo herkenbaar, die blikken van mensen terwijl je zelf écht niet meer kan staan en dan nog aan jezelf gaan twijfelen of het aan jezelf ligt etc.. Maar knap dat je bent blijven zitten en aan je eigen lijf hebt gedacht! 🙌🏻
Wat een nare situatie voor je dat mensen denken aan je leeftijd te kunnen zien of je wel of niet chronisch ziek bent. Helaas komt het vaker voor en ik herken je verhaal van andere mensen. Ik hoop dat je bericht veel gedeeld wordt en zal het zelf ook delen.
Sterkte.
Als ik trambestuurder was, was die vrouw bij mij bij de volgende halte onherroepelijk eruit gegaan. Een gehandicaptenplaats niet afstaan aan een chronisch-zieke is een regelrechte overtreding, waarvoor zelfs een boete uitgedeeld kan worden. Dat is wat in het OV veel te weinig gebeurt. Zwartrijden wordt streng aangepakt (waarbij mensen die achteraf wél een geldig vervoersbewijs hadden ook het leven zuur gemaakt wordt), maar bij ander overlastgevend gedrag wordt nog veel te vaak de andere kant opgekeken en dat moet echt veranderen!
Helaas een heel herkenbaar verhaal. Gelukkig ben ik vrij mondig maar hoe kwaad mensen kunnen worden word ik soms gewoon verdrietig van, wij kiezen er toch helemaal niet zelf voor.
Wat een vreselijke mensen bestaan er toch. Je mag best boos worden op dat moment. En vrasg het alsjeblieft altijd als je wilt zitten. probeer zeker over te komen. Zeg bv mag ik aub even zitten ik heb een chronische aandoening. Dat recht heb je neem dat recht. Over de parasiet in je verhaal, heel gauw uit je hoofd blokken. Die zijn het nadenken niet waard
Heel erg knap dat je volgehouden hebt!!
Ik las je stukje net in het nederlands dagblad en ik weet precies hoe je je voelt.
Al ben ik dan geen 20 jaar meer…het onbegrip voor mensen met chronische pijn blijft.
Groetjes en sterkte!
Dankjewel voor dit pijnlijk eerlijke verhaal. Het bepaalt me erbij hoe belangrijk het is dat we leren om voorbij de buitenkant te gaan kijken.
Ik las je verhaal in de Vrouw. Wat dapper dat je voor jezelf durfde op te komen!!! Blijf dat doen. Ik ben weliswaar inmiddels wat ouder maar ook ik kamp met chronische pijn. Dat ziet niemand aan de buitenkant, maar goed, dat weet jij natuurlijk.
Het heeft een paar jaar geduurd maar uiteindelijk heb ik een dikkere huid gekregen voor commentaar van anderen. Het belangrijkste (voor mij) is om beleefd te blijven. Dat kon ik niet altijd toen ik jonger was. Met die uitdaging wens ik je sterkte!
Bedankt iig voor het delen van je dappere verhaal!
Want ongelooflijk herkenbaar! Gisteren nog in de bus… Er was een vrouw achter mij hardop aan het mopperen dat er niemand opstond voor een man, die het behoorlijk zwaar had door het weer… Dat het belachelijk was dat (ik eigenlijk) bleef zitten. Zij zelf stond echter ook niet op, en meerdere in de bus bode hem geen zitplek aan, terwijl ze wel heel hard ja knikte. Ik ben diverse keren geopereerd, daardoor zijn er veel pijnlijke verklevingen ontstaan. Als ik een dagje weg wil bijv naar de stad gaan er bijna 6 paracetamolen doorheen… Ik mag van mijn arts morphine pleisters maar dat wil ik zelf gewoon niet. Daarnaast ben ik heel snel door mijn energie heen, en vooral met de warmte raak ik snel door mijn vocht voorraad heen en met een beetje pech raak ik in schok. Ik vond het erg zielig voor de man, maar ben ook niet opgestaan. Ik voelde gewoon alle ogen in de bus op mij gericht, ik vond het zo ontzettend vreselijk ik zit er eigenlijk nu nog mee.
Zielige mensen zijn er altijd. Ik bedoel niet jou, maar de vrouw in kwestie.
Het is jammer dat ik niet in de tram zat, want ik (een gezonde (gelukkig!) man van in de 50) had ongetwijfeld tegen de vrouw gezegd dat ze mijn plaats had mogen hebben.
Het gaat immers niet om leeftijd, maar hoe je je voelt.
Je mag aan mij altijd vragen of je mag zitten. Ik denk altijd maar: Als iemand het vraagt dan zullen ze het wel nodig hebben.