De afgelopen maanden moest ik hard aan de bak op mijn havo-diploma dit jaar te kunnen gaan halen. Met nog maar twee vakken en een profielwerkstuk te gaan leek het voor iedereen simpel: Ze gaat het halen! Maar zoals verwacht loopt het allemaal nooit eens zo soepel als we zouden willen. Hoe hard de mensen om me heen en ik blijven hopen dat het nu wel eens een keertje goed gaat.
Begin dit jaar ging het al snel mis door mijn maagklachten. Desondanks zette ik door en ben ik vrijwel elke les aanwezig geweest. Soms duizelig van de misselijkheid, maar ik wilde het zo graag halen. Na de eerste toetsweek, die tegelijkertijd viel met mijn afwijzing voor een behandeling, werd ik gevloerd. Ik werd voor enkele dagen opgenomen op een open afdeling, waar ik een beetje tot rust kwam. De afspraak met de verpleegkundigen was duidelijk: geen schoolwerk. Ik ging regelmatig stiekem nog even aan de slag, maar ze hadden me enorm door. Waarom deed ik dat? Ik was bang om te falen, bang dat ik het niet meer zou redden als ik weer een achterstand op zou lopen.
Die achterstand was echter onvermijdelijk. De weken na mijn opname kon ik me nauwelijks concentreren en was ik alleen al oververmoeid als ik bij lessen aanwezig was geweest, laat staan om mee te doen en mijn huiswerk te maken. Fysiek veel pijn en tegen de kerstvakantie liep ik vrijwel een volledige periode achter. In één week tijd raasde ik door de stof heen en kon ik toch mijn schoolexamenweek maken: met succes.
Maar weer daarna viel ik in een dal. Een dal waar het maar moeizaam lukt om uit te komen. Onenigheid met mijn begeleider, veel dingen die er om me heen gebeuren, weer een afleiding. In periode 3 kwamen meerdere deadlines en de tijd was een stuk korter dan normaal. Ik overzag niet meer wat ik moest doen en het liefste wilde ik alleen maar in bed gaan liggen en huilen. Nachten heb ik doorgehaald om mijn profielwerkstuk in te leveren: maar daarna moest ik nog door.
Ik sprak mijn mentor aan dat het echt niet meer ging, dat ik mezelf zo kapot maak. De dag voor de deadline van een verslag voor één van de vakken sprak ik haar aan om dat ik zo uitgeput was en ik nog niet was begonnen. We spraken af dat ik het dan zou laten, maar dan zou ik wel een extra herkansing moeten aanvragen. Of ik die krijg is niet zeker, maar ik moest het beslissen voor mijn eigen gezondheid.
De laatste schoolexamenweek zit er voor mij nu op en ik weet dat ik me moet richten op mijn herkansingen. Toch schreeuwt alles in me dat ik nu moet stoppen. Het gaat niet. Ik ben te moe, ik ben letterlijk kapot gewerkt. Ik wil me op mezelf richten, op me prettiger voelen dan hoe ik me nu voel: weer wat balans in het leven vinden.
Maar nu opgeven is zonde, ik ben er bijna. Nog enkele maanden totdat ik klaar ben met alle toetsen. Mijn omgeving heeft er vertrouwen in. Maar zien zij wel de worsteling? Wat moet ik het doen om het vol te houden? Om niet volledig in te storten?
Ik heb besloten de komende dagen wat rust te nemen, op te laden en volledig mijn eigen ding te doen en daarna weer aan de slag te gaan. Misschien gaat het dan nog goed genoeg om het te redden. Ik vind het eng om te vertrouwen op mezelf. Mijn lijf en hoofd zijn onvoorspelbaar. Maar ik hoop dat mijn omgeving gelijk heeft, dat ik dit kan redden. Ik hoef alleen maar door te zetten.