Het is vol in mijn hoofd, te vol. Ik irriteer me aan alles en iedereen en dit weekend trok ik me wat meer terug. Weinig social media, weinig Whatsapp, geen behoefte aan een gesprek met mijn moeder. Iedereen verwacht zoveel dat ik het niet waar kan maken. Laat me maar even gewoon alleen, even rust. Ik voelde me mensenmoe, totdat ik besefte dat het niet om de mensen ging.
3 weken geleden startte ik met EMDR tegen mijn nachtmerries, de maanden daarvoor sliep ik nauwelijks. Ik was zo moe dat ik niet meer wist hoe het moest, dat een glas drinken pakken me regelmatig al te veel was. Alles vloog me aan, maar tegelijkertijd was social media mijn enige lijntje met de buitenwereld: Zoals zo vaak als het fysiek slecht met me gaat, maar door corona vielen de kleine huisbezoekjes van mensen weg en nu leek het echt de enige lijn.
Toch raakte ik er moe van. Mensen die overal op reageren, spelfouten waar ik me aan irriteer, het idee hebben dat ik moet reageren, ongevraagde adviezen die me normaal al irriteren. Het brak me op. Ik belde een vriendin waarbij ik alles kwijt kan met dat ik een hekel heb aan mensen, altijd maar dat sociaal moeten doen, er maar moeten zijn voor een ander. Ze grinnikte en zei dat ik gewoon moe was. ‘Jij bent een mensen-mens, waarschijnlijk breekt het slaaptekort van de afgelopen jaren en de heftigheid van de nachtmerries van de afgelopen maanden je nu op. Het is oké.’
Maar na een aantal weken zakte dat gevoel maar niet, het werd eerder erger. Ik ging steeds meer nadenken over of ik wel zo sociaal ben, of dat ik me zo alleen maar voordoe. Ik kon er uren over nadenken, maar ik weet dat ik ook niet zonder mensen kan. Maar hoe wordt dit dan weer normaal? Hoe kan ik weer echt dat mensen-mens worden?
Vorig weekend stuurde ik een vriendin een berichtje:
‘Het liefst ga ik een weekje, in mijn eentje, naar een hutje op de hei. Even pauze, weg van de wereld. Mijn eigen ding kunnen. Uren puzzelen, schrijven, foto’s maken. Geen therapie, niks ‘moeten.’ Gewoon, chill. Geen rekening houden met. Niet na hoeven denken over hoe iets overkomt, want anderen van me vinden.’
Een uur later dacht ik er nog over na en begon er heel voorzichtig een lampje te branden. Het ‘mensenmoe’ zijn heeft niks met mensen te maken. Het heeft te maken met mezelf. Alle gedachtes die ik invul, het gevoel hebben nooit iets goed te doen en mensen niet teleur willen stellen. Continue alert zijn op hoe dingen over kunnen komen. Het heeft te maken met alle dingen die in mijn hoofd afspelen waarbij dit een grote energievreter is: maar er valt geen energie meer te vreten, want mijn batterij is leeg.
Na dit besef lukte het me om wat rust voor mezelf te creëren door meer activiteiten voor mezelf te doen, zonder die telefoon, laptop of iPad. Al die weken snapte ik niet waarom ik zo was, zo deed. Ik gaf mezelf op mijn kop en ik bestempelde me als een slecht mens dat ik zo geïrriteerd was door mensen. En nu besef ik dat jezelf mensenmoe voelen, niet altijd te maken heeft met mensen: Maar gewoon soms met jezelf, met je eigen denkwereld, het denken óver en vóór alle mensen. En van daaruit weet ik dat dat ook wel weer gaat liggen.
Ik heb voor hetere vuren gestaan, hier kom ik ook wel weer doorheen. Op die rust ga ik de komende weken letten, ik ga beter voor mezelf zorgen en me de rust gunnen die ik nodig heb om alles vol te houden. En hopelijk lukt het daarmee om straks weer wat minder ‘mensenmoe’ te zijn.