Ondertussen zijn we al 2 weken verder van mijn afscheid op de deeltijd vandaan. Toch voelt het al veel langer. In deze periode heb ik het vooral erg druk met school gehad, misschien iets té. Maar aan de andere kant was dat ook wel fijn, dan hoefde ik niet na te denken over hoe ik me voelde en zo hobbelde we eigenlijk een beetje door.
De eerste nachten waren het ergst, ik sliep niet tot nauwelijks en bleef maar malen. Regelmatig dacht ik aan de dood onder het mom van: ‘Nu merken mijn groepsleden het toch niet, nu kan ik gewoon verdwijnen.’ Ik weet dat dat geen goede gedachte is, maar die gedachte was er wel. Regelmatig mailde ik mijn psycholoog daarover en uiteindelijk werd er een extra afspraak ingepland, het ging niet op deze manier en ik had even wat extra hulp nodig. Ook qua het automutileren ging het even helemaal de verkeerde kant op, maar hé, was dat niet ook heel begrijpelijk?
De laatste paar dagen van afgelopen week gingen gelukkig steeds beter. Ik maakte nog steeds korte nachten, maar ik sliep gelukkig wel. Ik kon mezelf afleiden, ik kwam beter uit mijn woorden naar mijn vriendinnen en nam op tijd mijn rust. Soms voelde ik me eigenlijk best oké, gevolgd door weer een oneindig dal waarin ik nooit meer uit zou komen. Het ging op en af, maar dat is al beter dan alleen maar naar beneden.
Ik had regelmatig nog huilbuien, maar ik heb ook weer ongelooflijk kunnen lachen. Ik sprak weer dingen af met vriendinnen, ik durfde weer de supermarkt in en ik ging zelfs hardlopen! Alles om me wat beter te voelen, om weer te kunnen genieten van het leven.
Ik had nog regelmatig hulp nodig van mijn psycholoog en vriendinnen door middel van mailtjes en berichtjes, maar ik denk dat we langzaam door de zure appel heen zijn. Toen ik er middenin zat leek het een eeuwigheid te duren, maar nu ik letterlijk naar de data kijk, zitten er nog maar net 2 weken tussen. Misschien ben ik dan toch sneller hersteld van de plons in het diepe en misschien hadden mijn groepsgenootjes en therapeuten dan toch gelijk, héél misschien kan ik het wel overleven zonder de deeltijd. En dat is een hele fijne bewustwording!