Mijn wereld draait weer om

Het ging een hele tijd goed qua pijn. Het werd niet erger, het lukte me om de dingen te doen die ik moest doen en ik sliep nachten door. Maar de laatste tijd begint de boel weer om te slaan en ben ik bang dat het niet meer te stoppen is.

Traplopen gaat slecht en zitten doet zoveel pijn dat ik liever maar op de grond zit met gestrekte benen. Soms lukt zelfs dat niet meer en ben ik genoodzaakt om te liggen. De pijn is niet uit te houden. Ik vind het lastig om toe te geven dat het weer slechter gaat, ik had zo gehoopt dat dit niet opnieuw zou gebeuren, niet weer zo’n terugval.

Ik ben bang dat ik door de terugval van pijn niet genoeg energie en kracht heb om binnenkort mijn deeltijdbehandeling te starten en dat maakt me erg onrustig. Ik ben bang dat ik straks voor niks een half jaar op een wachtlijst heb gestaan, maar ik durf dit niet goed aan te geven bij mijn psycholoog omdat ik denk dat ze het dan afblaast en dat wil ik ook niet.

Ik weet niet zo goed wat ik eraan kan doen. Regelmatig heb ik mijn revalidatiemap erbij gepakt om te kijken of ik nog iets kon doen, maar vrijwel alle dingen doe ik nog op die manier, de pijn wordt alleen steeds erger en daardoor werken de technieken die ik daar heb geleerd niet meer.

Voor nu kan ik er weinig mee en is het afwachten op wat mijn lijfje gaat doen. Ik hoop natuurlijk dat dit tijdelijk is en dat ik snel weer opknap. Soms is het allemaal ook gewoon zo oneerlijk, het zou zuur zijn als dit niet voor even was.