#OpenUp: Mijn verhaal

3FM heeft samen met MIND de #openup-week in het leven geroepen, om meer mensen proberen open te laten zijn over psychische klachten. Van 1 t/m 4 mei doen mensen hun verhaal. Vandaag, op de valreep, doe ik ook mijn psychische verhaal, in het kort, dat wel. Open was ik al, maar nog nooit heb ik het hele verhaal verteld. Daar komt nu verandering in!

Eigenlijk begon het al toen ik wat kleiner was, een jaar of 9. Ik was niet gelukkig, kon mijn draai op school niet vinden en werd gepest. De jaren die volgden waren zwaar en ik verstopte me in het internet. Daar ontmoette ik mijn beste vriendin Selina. Door het pesten zag ik het leven steeds minder zitten en slopen de suïcidale gedachtes langzaam mijn hoofd in. Selina was de enige die me kon troosten, me over kon halen om door te zetten. Helaas overleed ze in september 2010 op 14-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker.

Vanaf dat moment ging het rap achteruit. Ik begon met snijden, voelde me met de dag ongelukkiger en wisselde snel van vrienden. Veelal omdat die vrienden het niet aan konden zien hoe ik mezelf kapot maakte. De langste, vriendin S., bleef ongeveer 7 maanden in mijn leven. Ik durfde niet in therapie. Bang voor reacties van anderen, bang dat ik over Selina moest praten terwijl ik dat niet kon.

Ruim één jaar later kreeg ik ook (chronische) pijn. Daar ga ik me verder niet te veel over uitweiden, immers is dat niet psychisch! Toch kwam daardoor mijn dwangstoornis erg naar buiten. Ik had al vaker kleine dwanghandelingen, maar toen ik merkte dat ik minder snel ziek werd als ik vaker mijn handen waste, sloeg ik ontzettend door. Maanden later had ik een complete dwangstoornis met tellen, schoonmaken, rechtzetten, dingen 4 keer doen, niet op lijntjes lopen en dwanggedachten.

Door de pijn kwam ik in een revalidatiecentrum terecht, waar ik werd behandeld om om te gaan met de pijn. Echter liep dat ietsje anders. Ik ben regelmatig door mijn fysiotherapeut op de grond geduwd en er werd tegen me gezegd dat ik normaal moest doen. Ik kon maar beter opgeven, het zou toch nooit beter worden. Bij de psycholoog ging het ook al niet zo lekker. Mijn woorden werden verdraaid en later vertelde ze me dat ik niks waard was, dat ik beter dood kon zijn en maar zelfmoord moest plegen, iedereen haatte me. Ik was een slecht mens voor de wereld en ik was iedereen tot last.

Door haar woorden ben ik ontzettend bang geworden voor therapeuten en was ik er werkelijk van overtuigd dat ik dood moest. Door die gedachtes kwamen mijn suïcidale gedachtes tot een van de hoogtepunten. Met veel moeite kwam ik bij de specialistische GGZ waar ik de diagnose borderline kreeg, oftewel een emotieregulatiestoornis. Ook kreeg ik daar de eerste psycholoog (D.) die ik een heel klein beetje vertrouwde. Ik kon niet zeggen wát er was gebeurd in het revalidatiecentrum, maar wel dát er iets was gebeurd. Zij luisterde als eerste naar mijn hulpvraag en zo kwam ik in een deeltijdbehandeling van 9 maanden terecht.

Ondertussen heb ik afscheid genomen van zowel D. als de psycholoog daarna. En door de deeltijd kwam S. op mijn pad. De eerste therapeut die ik echt volledig vertrouwde, en waar ik me veilig bij voelde. Met haar timmer ik nu individueel aan de laatste stukjes van mijn weg.

Bijna twee maanden geleden ben ik ook nog voor twee weken opgenomen geweest omdat mijn gedachtes over de dood zo extreem waren en de dreiging te groot. Daar leerde ik voor het eerst écht rust te nemen en voor mezelf te zorgen. De kernwoorden van mijn weg naar beter.

Ik kan nog steeds niet hardop praten over wat er in het revalidatiecentrum is gebeurd, daar heb ik nog elke dag last van in de vorm van herbelevingen en angsten. Dat zal misschien altijd wel zo blijven, hetzelfde met dat ik niet goed met emoties om kan gaan, maar ik begin langzaam wel te beseffen dat dat oké is.

Ik voel me met vlagen beter en kan dan ontzettend genieten van dingen. Echter heb ik nog steeds flinke dippen, maar ik weet nu steeds beter hoe ik daarmee om moet gaan. Over een paar weken begin ik met de afronding van mijn therapie. Heel spannend, maar ik ben er ook wel een klein beetje klaar voor. Ik weet dat het me is gelukt om me fijn te voelen, dus ik denk ook dat het me gaat lukken. Ook al twijfel ik daar soms nog wel een beetje over. Verder heb ik hele fijne, lieve vriendinnetjes die me op kunnen vangen als dat nodig is en waarvan ik weet dat ze me niet snel los zullen laten.

Wat ik graag mee wil geven aan anderen en wat ook bij deze open up-week hoort: praat over wat je dwarszit. Ik ben er overigens nog steeds geen kei in, maar ik probeer het wel. Mijn eerste stapjes waren door middel van schrijven, dat is ook al goed. Zolang je het maar deelt. Delen helpt. En man, wat heb ik spijt dat ik zolang alles in mijn eentje heb moeten dragen.

Een speciaal bedankje aan Selina*, oud-vriendin S., vriendin L., vriendin H., vriendin X., psycholoog D. en psycholoog S. Mede dankzij hen ben ik gekomen waar ik nu ben en heb ik al die tijd zónder therapie (letterlijk) overleefd.