Ik heb best een tijdje getwijfeld of ik dit op dit blog zou gaan publiceren of dat ik terug zou gaan naar mijn oude blog over de omstandigheden met mijn lijf. Ik heb toch besloten om dit hier te doen. Eenmaal heb ik mijn andere blog afgesloten en is dit helaas ook een onderdeel van mijn leven. Ik schrijf er niet zo vaak letterlijk over, omdat de pijn en de vermoeidheid redelijk ‘normaal’ is geworden binnen mijn leven, maar omdat er zoveel verandert besluit ik hierbij een persoonlijke update te plaatsen met de uitleg wat er nou precies aan de hand is.
Afgelopen periode heb ik veel te veel gedaan voor school. Mijn lichaam kon het nauwelijks aan en ik was na school erg moe. ’s Avonds sliep ik veel op de bank en na mijn schoolexamenweek leek het weer even beter te gaan. De eerste hobbel was genomen, maar ik merkte dat ik nog steeds erg moe was. De lesdagen waren voor mijn gevoel te lang en aan huiswerk kwam ik niet toe. Zo kreeg ik al een enorme achterstand aan het begin van de nieuwe periode, niet zo handig natuurlijk.
Sinds een week of 4 ben ik echter extreem moe. Ik slaap op alle momenten dat het kan, én niet kan. Zo ben ik al regelmatig tijdens de les in slaap gevallen (met boze docenten tot gevolg), sliep ik in de bus waardoor ik een half uur ná mijn halte pas uitstapte en ben ik niet wakker te krijgen door mijn wekker. Het werd uiteindelijk zo erg dat ik ongeveer 18 uur per dag sliep, niet heel gezond lijkt me.
Ik besloot na anderhalve week een afspraak bij de huisarts te maken. Deze mat flinke verhoging bij me. Hij stuurde me terug naar huis, het zal wel een griepje zijn. Als het over een week niet over is kan je terugkomen.
Anderhalve week later zat ik opnieuw in de wachtkamer bij de huisarts. Het was niet minder geworden. De verhoging was overgegaan naar koorts en ik sliep nu tussen de 20-22 uur op een dag. Toen hij me zag schrok hij van me, ik zag er compleet afgepeigerd uit. Hij besloot om bloed te laten prikken. Dus op naar het ziekenhuis. Normaal gaat het bloedprikken heel soepeltjes, maar dit keer gaf mijn ader geen bloed, terwijl er heel duidelijk te zien was dat er raak geprikt was. Na veel wroeten is er een tweede keer geprikt, toen lukte het gelukkig wel. Ik kon over 2 dagen al bellen voor de uitslag.
Een dag later werd ik al gebeld door de huisarts. Hij vertelde me dat de ontstekingswaardes flink waren verhoogd. Ik vroeg naar de ziekte van Pfeiffer, maar hij zei dat dat het niet kon zijn. De leukocyten in mijn bloed waren namelijk anders als wat normaal gezien wordt bij de Pfeiffer. Hij wist niet meer wat het kon zijn en besloot me door te sturen naar een internist, waar een wachttijd van 4 weken voor staat.
Op dit moment staat de afspraak op 2 januari bij de internist, gelukkig gaat het al wel ietsje beter en ben ik gemiddeld 6-8 uur per dag wakker. Daarvan ben ik er ook steeds meer helder. We wachten rustig af op die afspraak en tot die tijd dan maar heel veel rusten. Het is niet anders en het hoort er nu even bij.
“waar een wachttijd van 4 weken voor staat” – wat hebben we een geweldige zorg in NL.