Op dit moment heb ik mijn psycholoog al bijna 3 weken niet gezien en ik moet zeggen dat ik het behoorlijk pittig vind. Steeds vaker tel ik de dagen af, sleep ik mezelf uit bed om dingen te gaan doen en zie ik meer en meer tegen de dagen op.
Ik doe ontzettend mijn best om mezelf niet verder weg te laten zakken. Ik ga naar de vervangster, doe daar mijn best en probeer mijn gedachtes soms op een andere manier te bekijken. Echter lukt me dat niet erg vaak en dat frustreert me. Ik wil niet dat mijn psycholoog teleurgesteld is.
Twee weken lang won ik het nog een beetje van alle gedachtes, maar de afgelopen week ben ik heel erg bang dat ze me haat. Dat ze vind dat ik niet goed genoeg mijn best heb gedaan, dat ik haar niet verdien, dat ik slecht ben, een mislukkeling. Het liefste zou ik het aan haar willen vragen, al gaat dat behoorlijk lastig. Ik ben er zo bang voor. Ik wil niet dat ze me haat, dat ze me mislukt vind, dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan. Ik wil geen slecht mens zijn.
Afgelopen week werden alle gedachtes en spanning me te veel. Zo erg dat ik bang ben dat als ik mijn psycholoog weer zie, heel hard ga huilen omdat ik dan eindelijk de spanning durf te laten gaan. Aan de andere kant is dat naast eng misschien ook wel goed, dat betekent dat ik me daar veilig genoeg voor voel en dan is de spanning er tenminste uit.
Ik weet dat er geen andere optie is dan wachten tot de tijd verstrijkt, maar wat duurt het lang als het niet meer uit te houden is. Nog 8 dagen te gaan.