Storm in mijn hoofd

Fietsend door het dorp probeer ik mijn onrust weg te krijgen. Het liefst zou ik willen gillen en schreeuwen, maar er zijn huizen in de buurt. Ik fiets steeds harder en harder en ondertussen begint het flink te waaien. Even later regen, ik zou moeten omkeren, naar huis. Maar ik moet door, van mezelf, van de onrust, ik weet het niet meer goed. Een tijdje later kom ik thuis, buiten stormt het. Net als in mijn hoofd.

In bed wil ik huilen. Waarom dit? Waarom nu? Afgelopen week heb ik afscheid moeten nemen van een van de therapeuten van de deeltijd. Diegene die mijn intake deed, de voortraject-groep leidde, en diegene die ik heel langzaam begon te vertrouwen. Het was nog te handelen, in zekere zin. Ik vond het wel heel lastig en ik ben heel bang voor wie er nu gaat komen, maar daar is alles mee gezegd.

Donderdag kreeg ik te horen dat ook mijn psychiater vertrekt. Bij haar hield ik me groot, wilde ik niet laten zien dat het me iets deed. Maar het deed me heel veel. Het voelde alsof iedereen bij mij weg wilde gaan, alsof de wereld verging. Waarom moeten alle therapeuten die ik vertrouw elke keer weggaan?

De psychiater probeerde me gerust te stellen dat de meeste andere psychiaters ook haar werkwijze hebben, maar die woorden hielpen niet. Iedereen is anders en ik ben bang dat ik met mijn volgende psychiater geen klik heb, dat die ineens in mijn medicijnen wil gaan rommelen, dat die het slecht met me voor heeft. Ik ben bang dat ik diegene niet kan vertrouwen.

Het lijkt het einde van de wereld en heel even komen de tranen. Waarom moet dit ook allemaal gebeuren als mijn psycholoog op vakantie is? Nu er niemand is als het mis gaat? En wat als zíj straks ook zegt dat ze weggaat? Straks ligt het echt aan mij!

Ik probeer helder na te denken maar de angst overheerst. Maandag is mijn psycholoog er weer, misschien is het verstandig om dit met haar te bespreken. Misschien is het dan iets minder het einde van de wereld dan het lijkt.