Als het goed is, slaag ik dit jaar eindelijk voor mijn havo. Met een gigantische omweg door alle fysieke en mentale problemen heb ik er in totaal zo’n 10,5 jaar over gedaan en ik moet zeggen dat dat soms best falend voelt. Ja, ik weet dat dit de omstandigheden waren en dat ik mezelf niet moet vergelijken met anderen, maar het raakt me soms wel. Al sinds begin dit schooljaar denk ik na over hoe verder. Ga ik studeren, of toch niet?
Ik word enorm enthousiast als ik het over studeren heb. Ik weet wat ik wil doen en ik heb motivatie voor 100, maar als ik kijk hoe zwaar ik dit schooljaar met twee vakken vind, weet ik niet hoe ik een volledige studie ooit aan ga kunnen: en zeker niet de studie waarmee er echt wel wat zaken raken met mijn problematiek: ik wil namelijk de studie social work gaan doen.
Voor nu voel ik me helaas vaak mentaal slecht en heb ik veel last van trauma’s. Dat merk ik al binnen mijn 4 lessen in de week op de havo. Ik kan me er regelmatig niet bijhouden, ik schrik snel en ik heb regelmatig herbelevingen. Ik ben nog in afwachting op een behandeling, mocht iemand deze tocht met me aan gaan durven. Maar, moet ik op die therapie gaan wachten of kan dat nog een aantal jaar duren? Tegelijkertijd merk ik wel dat leren me iets beter af gaat dan twee jaar geleden: maar alleen op mijn tijd en tempo en dat is soms aardig ingewikkeld. De twijfels slaan steeds meer toe wat ik moet doen. Ik wil mijn leven niet compleet stilzetten totdat ik de juiste therapie heb en daardoor een studie laten schieten, maar ik wil ook haalbare dingen doen: niet iets wat me nog verder van huis brengt omdat het me maar niet lukt of omdat ik te veel druk op mezelf zet.
Tegelijkertijd geeft een studie me ook hoop, hoop voor de toekomst. Ik wil het zo graag, een stukje normaal zijn, doen waar ik al jaren van droom. Ik vraag advies aan vrienden, docenten, aan iedereen die er ook maar iets van kan weten. De ene reageert dat ik eerst voor mezelf moet zorgen: ‘Die studie komt nog wel.’ De andere reageert weer met ‘Niet geschoten, altijd mis.’ Ja, dat is waar. Maar een studie heeft helaas ook een kostenplaatje. En wat als dit toch te vroeg is?
Ik merk dat veel mensen simpel denken over het geld. Maar waarom betaalt je moeder het dan niet gewoon? Ach joh, je kan toch gewoon lenen? Met een paar jaar fulltime werken heb je het wel weer afgelost hoor. Maar alleen dat al geeft me weer stress. Want wie zegt dat ik wel fulltime kan gaan werken? En wat als de studie niet lukt en ik wel een enorme schuld heb? Het is niet zo simpel en ik wil mezelf niet nog meer stress geven dan ik al heb.
Als ik ontzettend rijk was, had ik het zo gedaan: maar dat ben ik niet. En mijn moeder ook niet. En met veel moeite en twijfel heb ik daarom besloten komend jaar niet te gaan studeren. Ik hoop dat de behandeling dit jaar kan starten, dat ik wat stabieler wordt en meer perspectief heb. Maar omdat ik niet stil wil staan, heb ik ook besloten dat ik een thuiscursus ga doen als ik geen behandeling heb, om bezig te blijven: om op mijn tempo door te leren. Misschien gaat het niet via de meest makkelijke weg en misschien moet ik soms wat tussenstappen maken. Maar ik weet ook: voor elk doel is een weg. Stap voor stap op mijn eigen tempo. En die studie… die komt nog wel!