Een aantal hebben het al meegekregen, maar in de afgelopen weken ben ik verhuisd. Ondertussen zijn we al ruim één week in het nieuwe huis en hebben we nog enkele dagen om het oude huis leeg te halen voordat we er officieel uit moeten zijn.
Veelal kreeg ik de vraag: ‘Waarom?’ Ja, we hadden een prachtig mooi koophuis waar ik ruim 20 jaar heb gewoond samen met mijn ouders en mijn 3 broers. Toch gingen al die jaren niet zonder een slag of stoot. Er hing al best een behoorlijke tijd een gespannen sfeer. Niet voor iedereen voelbaar natuurlijk, maar ik ben daar enorm gevoelig voor. In de zomer van 2016 besloten mijn ouders uit elkaar te gaan, ze lagen op te veel vlakken niet meer op één lijn.
Als ik dat nu aan mensen vertel, willen ze me vaak troosten. ‘Sterkte,’ krijg ik vaak te horen. Maar wonderbaarlijk heb ik hier eigenlijk niet zo’n moeite mee. Natuurlijk vind ik het een vervelend idee dat mijn ouders niet meer bij elkaar zijn, maar de spanning tussen hen en mij en mijn vader valt grotendeels weg. En ik moet zeggen dat dat een enorme opluchting is.
We bleven nog ongeveer 1 jaar met zijn drieën in hetzelfde huis wonen en dat gaf soms wat rare situaties, maar over het algemeen ging dat goed. Ondertussen gingen we op zoek naar een nieuwe woning en gingen we ons huis verkopen, het huis was namelijk te duur voor één persoon. Nadat het huis verkocht was (binnen een maand, echt fijn!), vond mijn vader een plekje in de buurt. Ook mijn moeder en ik hebben een appartement met twee verdiepingen gevonden waar we voorlopig kunnen vertoeven. En zo was het verhuizen begonnen.
Ik moet zeggen dat ik erg op zag tegen het verhuizen. Niet zo zeer tegen het nieuwe huis, maar de fysieke inspanning die het kostte en de herinneringen die in het oude huis zijn gemaakt achter te laten. Met wat hulp van mijn moeder heb ik mijn spullen op tijd in kratten kunnen laden en was de spanning grotendeels gezakt. De herinneringen houden me nu eigenlijk niet meer bezig, ik had meer last van het ertegenop zien, dan dat het in werkelijkheid was.
En nu? Het is te vroeg te zeggen dat er echt veel veranderd is, we zitten namelijk nog midden tussen de kratten en dozen dus erg rustig is het niet. Toch merk ik dat er een heel ontspannen sfeer in huis hangt en ik het erg gezellig heb samen met mijn moeder, een sfeer die wat mij betreft veel en veel fijner is. En in dat opzicht, ben ik blij dat dit is gebeurt. Het geeft rust, heel veel rust. Rust waar ik de afgelopen enorm naar heb verlangt.
Vervelend wel dat je ouders uit elkaar zijn, maar wel fijn dat je in ieder geval nu je rust vindt en de fysieke spanning meevalt! Hopelijk vindt iedereen snel zijn plekje in deze situatie.