Het is al bijna een jaar geleden dat ik begon met antipsychotica, iets waar ik me best een beetje voor schaam om te zeggen dat ik dat gebruik, omdat ik altijd uit moet leggen dat ik niet psychotisch ben, maar dat dat spul ook heel goed helpt tegen dwang en onrust, zeker in combinatie met antidepressiva.
Zo’n jaar geleden woog ik nog zo’n 50 kilo. Oké, ik was ook best wel heel mager, maar zo ben ik altijd al geweest. De psychiater had me nog gewaarschuwd dat je van deze medicatie flink zou aankomen, maar wat ik niet verwacht had was dat het zo erg was. Op dit moment weeg ik rond de 75 kilo en dat betekent dat ik zo’n 25 kilo ben aangekomen, dat was de helft van mijn gewicht!
Het feit dat ik zoveel aankwam maakte me in het begin niet zoveel uit. Ik kreeg veel reacties dat ik er gezonder uit zag, leuker, vrolijker. Maar het viel ook steeds meer mensen op en ik kreeg ook steeds meer vragen. ‘Hoe komt het dat je zoveel aankomt?’ En wat moet je daar op antwoorden, zonder alles uit te moeten leggen.
Het gaf veel twijfels en na een tijdje begon ik me te schamen. Want binnen een maand, zat er al ruim 12,5 kilo meer aan mijn lichaam. Ik groeide steeds meer uit mijn kleren, mijn shirtjes kwamen niet meer tot over mijn buik, mijn broeken kreeg ik niet meer dicht en ik scheurde letterlijk uit mijn ondergoed. Maar het ging door.
Ondertussen kreeg ik steeds meer reacties die zich meer omboog naar de negatieve kant. ‘Ga je het weer proberen er af te krijgen?’ Ik zou het willen, maar tegelijkertijd wist ik dat ik geen keus had. Ik heb zelfs even overwogen om te stoppen met de antipsychotica, maar eigenlijk was dat geen optie. Ik was (en ben) te labiel zonder die medicatie en ik wil het liefst zo’n gewoon mogelijk leven en daar heb ik deze pillen voor nodig.
Het vervelendste van alles vind ik nog de striae, mijn benen, mijn borsten, mijn buik en mijn billen zitten vol. Flinke paarse strepen, ontzettend opvallend. Hoe kan ik me op deze manier ooit nog in bikini vertonen? Ik weet dat striae langzaam wat ‘wegtrekt,’ en daarmee minder zichtbaar wordt. Maar het is zoveel en ik ben relatief jong. Ik schaam me. Hoe kan iemand me zo leuk vinden? Is nou al mijn kans op een toekomstige relatie vergooid?
Ik weet dat het niet zo zwart-wit is, maar aankomen in zo’n korte tijd maakt je vreselijk onzeker en eigenlijk ben ik ook wel bang. Bang voor dat er nog meer aankomt. En ik weet dat dat niet zomaar gebeurd omdat ik niet meer omhoog ga met de medicatie, maar die angst is er nog steeds. Het is al rot dat je die pillen moet slikken, maar het is nog veel rotter als je hele leven op z’n kop wordt gegooid door een ‘paar’ kilo’s.
Hoe zou jij omgaan met een grote gewichtstoename?