Het is een onderwerp waar ik weinig over praat, maar de meeste die me al wat langer kennen weten dat ik veel ben aangekomen de afgelopen paar jaar. Ruim 30 kilo. Dat dat komt door de medicatie kan ik goed vertellen, maar wat het echt met me doet, dat vind ik nog lastig. Toch vind ik het tijd om hier een boekje over open te doen.
Ik was altijd ontzettend mager, eerder te mager zelfs. Dus dat ik een beetje aankwam was eigenlijk niet erg. Toch was het een grote stap om binnen twee maanden ruim 12,5e kilo aan te komen. Logisch, je lichaam kan dat niet aan en dus krijg je striae. De reacties waren in het begin ook positief, ik zag er gezonder uit. Dat klopte ook.
Echter sloeg het door. Binnen een half jaar was ik ruim 25 kilo zwaarder. En weer 5 kg een half jaar later. Met 80 kilo en 1,60 lang, had ik van beginnend ondergewicht, ineens overgewicht. Een omschakeling die ik niet kon maken. Ondanks dat ik wist dat ik zoveel was aangekomen, drong het niet zo tot me door. Voor kleding keek ik nog steeds naar mijn oude maten, waar ik er in de paskamer achter kwam dat het net paste. Achteraf gezien was dat heel pijnlijk. Ik kon er niet veel aan doen en toch wordt jouw wereld zo omgeslagen.
Ondertussen ben ik aan dit lichaam gewend, maar heb ik er geen vrede mee. Het liefst zou ik er een aantal kilo’s af zien. Wat ik het lastigst vind is dat ik het gevoel heb dat ik word aangestaard en dat ik niet de kleren aankan die ik aan zou willen. Verder ben ik veel onzekerder over mijn lichaam geworden.
Door het overgewicht heb ik ook snel extra pijn als ik wat doe. Mijn lijf is niet belastbaar genoeg om ook nog zoveel extra kilo’s mee te zeulen. De medicatie was goed voor mijn hoofd, maar niet voor mijn lijf.
Ik kan me er wel steeds meer bij neerleggen dat er zoveel kilo’s aan zijn gekomen, maar toch zou ik het liefste naar het gewicht van eerst gaan. Voor afvallen doe ik (nog) niet zoveel moeite.
Soms heb ik wel de vraag: ‘Waarom ik?’ Een vraag die niet heel nuttig is, want het is nu eenmaal zo. Ik had zo graag gewoon willen zijn, die medicatie niet nodig moeten hebben. Dan woog ik nu nog minder en kon ik vrijer bewegen. Maar eigenlijk, is uiterlijk niet het belangrijkste. Ik vind het belangrijk dat ik me fysiek en mentaal goed genoeg voel en met mezelf kan leven. Voor nu kan ik dat ook met dit gewicht. Maar leuk is natuurlijk anders.
Hoe zou jij omgaan met veel aankomen of afvallen?
Hier ben je m.i. op een punt beland waar de GGZ je gewoon opgegeven heeft. Ze waren je m.i. beu en hebben je medicatie gegeven om je “de mond te snoeren”. – Het bewust aankweken van DERTIG kilo gewicht, bij een hele jonge vrouw, als bijwerking van een GGZ-medicatie, heeft helemaal niets met zorg, en nog minder met “do no harm” te maken.