Afgelopen week is het natuurlijk veel in het nieuws geweest, de aanslagen van IS in Brussel. Ik heb lang nagedacht of ik daar wel over wilde schrijven, maar ik heb besloten om me er toch aan te wijden.
Ik merk dat de aanslagen veel met me doen. Ik ben niet angstig dat het straks in Nederland gebeurd. Ik denk namelijk dat we daar niet onderuit komen. Als het gebeurt, gebeurt het. Je kan er toch niks tegen doen en hoe graag ik het ook zou willen. Ik wil niet dat angst mijn leven beheerst. Ik wil gewoon naar buiten durven, met het openbaar vervoer durven gaan en kunnen doen wat ik wil.
Het gevoel wat me het meest overspoelt is het verdriet. Verdriet dat dit gebeurt, dat er mensen zoiets doen en dat er zo ontzettend veel slachtoffers vallen. De mensen die erbij zijn geweest, de mensen die zijn overleden en de mensen die hun dierbaren hebben verloren. Ik leef zo met die mensen mee, niemand die dit heeft verdiend.
Ik merk dat door de aanslagen steeds mijn dwang weer een beetje verergerd. Dat ik bang ben als ik iets verkeerd doe, er weer zoiets gaat gebeuren. Ik weet dat het niet zo is, dat ik daar geen invloed op heb. Maar die gedachtes spoken in mijn hoofd en gaan niet weg. Dat maakt me wel bang en angst zorgt er weer voor dat mijn andere soorten dwang verergeren. Het is een soort negatieve spiraal.
Het is zo oneerlijk wat er gebeurt in deze wereld, maar je kunt er niets tegen doen. En ik denk dat daarom veel mensen met mij mee de machteloosheid voelen. Je wil zo graag iets doen, maar je kunt het niet. Het enige wat kan, is voor de mensen zijn die het nu zo zwaar hebben, de nabestaanden, de slachtoffers. Je steun betuigen. En hopen dat we daarmee het verdriet en de pijn ietsje minder kunnen maken.
Wat doen de aanslagen met jou?
Concreet iets doen kan je niet inderdaad, maar ik denk wel dat kleine dingen een verschil kunnen maken. Door vriendelijk te zijn, aandacht te hebben en wat extra moeite te doen, complimentjes te geven aan bekenden én onbekenden laat je zien dat er ook nog een boel vrolijkheid en positiviteit in de wereld is, en maak je iemands dag een beetje leuker. Een aanslag zal het niet voorkomen, maar het helpt wel om iemands dag wat mooier te maken en vertrouwen in elkaar te herstellen.
Dus ja, dat is wat zulke aanslagen met mij doen. Natuurlijk eerst schok en verdriet, maar daarna vooral motivatie om te laten zien hoe goed, fijn en bijzonder het leven kan zijn.
Ik snap dat het je dwang wat verergert.
Dat doet het bij mij niet, maar ik word er wel verdrietig en somber van.
Ik wordt ook boos omdat ik het niet snap. Laat iedereen toch leven op de manier waarop het/geloven in wat goed voelt, leg niemand wat op.