Sinds begin januari gaat het niet erg goed met me. Al weken roep ik dat we richting een crisis gaan, dat ik extra hulp nodig heb. Dat ik het bijna niet meer trek om mezelf te motiveren. Ik werd regelmatig terug naar huis gestuurd met dat ik maar afleiding moest zoeken, hulp moest vragen aan mijn omgeving: terwijl ik aangaf dat me dat juist niet meer lukt. Pas toen het echt uit de hand liep en ik plannen had om suïcide te plegen, kwamen er andere hulpverleners aan te pas en dan gaat er ineens wel een balletje rollen.
Sinds september zit ik bij het fact en al vanaf de eerste afspraak geef ik aan dat ik een vrouwelijke therapeut nodig heb. Door alle trauma’s lukt het me momenteel nauwelijks om samen met een man in een ruimte te zijn, laat staan om het over mijn problemen te hebben. Doordat er steeds meer druk op werd gelegd dat het echt moest omdat er geen vrouw beschikbaar was, ging ik in rap tempo achteruit. De herbelevingen werden erger, ik sliep nauwelijks meer en het werd met de dag moeilijker om uit bed te komen. Ik voelde me zo ongehoord, het werd zo uitzichtloos: dat ik er klaar mee was. Als er toch geen behandeling voor me bestaat en ik ook geen hulp krijg qua ondersteuning, waarom zou ik dan überhaupt mijn best nog doen?
Nadat mijn school ingreep moest ik naar een arts om me te laten beoordelen of het veilig was om thuis te zijn. De week erop opnieuw een gesprek, een andere (vrouwelijke) begeleider dan normaal zat bij het gesprek. Ze benoemden weer dat ik de mannelijke therapeut moest zien en toen ik weigerde werd het ineens geregeld. Binnen 5 minuten had de vrouwelijke begeleider die ik nooit eerder had gezien, geregeld dat ik een vrouwelijke therapeut kon krijgen: wel moest ik voor dat moment toch de man zien om me opnieuw te laten beoordelen.
Van de rest van het gesprek weet ik nauwelijks iets. Ik vind het ingewikkeld dat ze het toch hebben doorgezet, ondanks mijn vele waarschuwingen dat ik dan een herbeleving krijg, dat ik me nu nog meer onveilig voel. Want wat is er besproken? Hoe kan ik de begeleiders nog vertrouwen die me eigenlijk gedwongen hebben terwijl ik zo duidelijk mijn grens aan gaf?
Toch ben ik blij dat er eindelijk iets geregeld is en dat ik een vrouwelijke therapeut kan gaan zien. Jammer dat het zo ver heeft moeten komen, dat ik zo hard achteruit moest gaan en als er niet ingegrepen was door mijn school, dit best wel eens mijn dood zou kunnen betekenen. Dat doet pijn.
Maar zoals zo vaak: Problemen moeten uit de hand lopen, het moet fout gaan voordat er geluisterd wordt naar wat er nodig is. Het is een lijdensweg waar je wekenlang naartoe loopt, waarvan je weet dat het gaat komen. En toch moet je het doorstaan. Als het eerder geregeld was, had ik niet zo’n crisis gehad, was ik waarschijnlijk minder snel achteruit gegaan qua klachten van mijn ptss: en had ik die man niet hoeven zien.
En dat is misschien wel het stekende van dit alles. Was ik al die tijd dan echt niet belangrijk genoeg? Moest mijn leven echt op het spel komen te staan? Ik zal wel gek zijn dat ik het niet kan snappen. Of dat ik het niet wil snappen. Want NIEMAND verdient de hel van deze lijdensweg. En alles wat mogelijk is om dat te voorkomen moet ingezet worden. Niet achteraf.
We wisten het eigenlijk al, maar nu weet ik het zeker. Je moet eerst kapot gaan, maar dan krijg je eindelijk wat je nodig hebt. Welkom in de GGZ.
Ik snap je gevoel en ik weet dat het lastig om het vanuit een ander perspectief te bekijken, maar vanuit de hulpverlenerskant hetvolgende: waarschijnlijk was er geen vrouw met ruimte om een nieuwe cliënt aan te nemen. Waarschijnlijk was er wel een vrouw die zei: “nou, dan pak ik de casus wel op en ga ik wel overwerken.” Zo gaat het bij ons namelijk ook. Niet omdat je daarvoor niet belangrijk genoeg was, maar omdat mijn kinderen hun moeder ook willen zien…
Dit snap ik helemaal! Het is in mijn geval niet die reden. Ik bleef te horen krijgen dat er ‘geen vrouwen in mijn eigen fact-team zaten, maar alleen in het andere wijkteam.’
Daardoor kon het steeds niet. Want ze wilden daar niet voor me kijken en alles binnen hun eigen team houden. Het had in dit geval dus niks met werktijden te maken, maar puur met ‘het is voor ons niet praktisch, want dan moeten we overleggen met het andere team.’
Maar ik snap je reactie inderdaad, want ik heb niet de volledige situatie uitgeschreven, zou een boekwerk zijn namelijk. 😉
Ik vind het al zwaar om je hele blog te lezen, slap want ik hoef alleen maar te lezen, maar tot dusver lees ik je individuele blogs altijd uit, maar nu ben ik midden in een blog gestopt, bij deze zin: “Ik werd regelmatig terug naar huis gestuurd met dat ik maar afleiding moest zoeken…” – Hoe kunnen ze jou zó alleen laten? – ( Later maar verder lezen. )