Sinds dat mijn trauma dit kalenderjaar erg op de voorgrond ligt door de therapieën is mijn posttraumatische-stressstoornis verergert. Volgens mijn therapeuten niet raar, maar wel heel erg vervelend. In korte tijd werd ik heel erg bang: voor alles. Zo was ik ineens bang in het donker, vind ik het eng om tegen vreemden te praten, met het openbaar vervoer te gaan, enzovoorts. Maar de belangrijkste en rotste triggers van mijn trauma zijn eigenlijk harde geluiden.
Oud-en-nieuw komt eraan. Al enkele malen hoor ik de knallen van het vuurwerk. Het siervuurwerk kan ik soms nog hebben. Daar zie je nog iets van, hoor je ietsje minder en kan ik beter herkennen. Het echte knalvuurwerk vind ik verschrikkelijk. Ze maken me bang. Ze komen onverwachts en ik kan ze niet controleren. Soms schrik ik zo erg dat ik daarna in een herbeleving schiet. In plaats van de klap van het vuurwerk, hoor ik de bonken op de deur: terwijl er niemand voor de deur staat.
Regelmatig verstop ik me onder de dekens en vraag ik me af of er ooit een einde komt aan dat verschrikkelijke geknal. Bij elke knal krimp ik ineen. In het hier-en-nu blijven is lastig, zeker als het vaker achter elkaar is. Ik zeg tegen mezelf dat het maar vuurwerk is, dat het oké is. Maar het voelt allesbehalve oké: het voelt alsof ik doodga.
Eerder heb ik me niet beseft dat het zoveel met iemand kan doen, een paar knallen. Totdat ik het zelf had ervaren. Dat ik deze maand het liefst maar niet naar buiten ga, omdat ik bang ben dat er achter me iets afgestoken wordt terwijl ik het niet zie. Of ik zit maar binnen met muziek op, want dan valt het minder op. Het vreet energie die ik eigenlijk al niet heb. Het constant aanhalen naar de werkelijkheid is vermoeiend, maar nodig wil ik niet constant in een herbeleving zitten. Het stomme vind ik dat het normaal al vaak nodig is en het nu wel lijkt alsof het is verdubbeld en al mijn back-up-energie opslokt.
Deze maand voelt nog erger dan de andere maanden als overleven. Het voelt als een hel en het liefst zou ik even van de wereld vandaan gaan tot het vuurwerk weer klaar is. Maar over iets meer dan een week is het nieuwjaar en ik besef me steeds meer dat ik niet kan vluchten. Dat er maar weinig vuurwerk-vrije zones in Nederland zijn. Ik probeer me erop voor te bereiden. Ik weet dat het komt, dat ik niet bang hoef te zijn en dat er altijd mensen om me heen zijn die me begrijpen en er voor me zijn. Maar de angst bekruipt me steeds meer, want wat als het me zo overspoeld dat ik me niet meer uit mijn trauma kan houden?
Ik probeer er niet te veel aan te denken. Ook nieuwjaar gaat voorbij, ook dit ga ik overwinnen. Ik ga een plan maken qua afleiding en rust waardoor ik hoop dat ik het volhoud. Maar ik hoop vooral dat ik er zonder kleerscheuren vanaf kom en niet al te veel moet bijkomen, want een fijne jaarwisseling is meer dan welkom, ook voor mij!
Op naar 2020.