In de week van 12 september was het dan zover, mijn afscheidsweek. 9 maanden lang heb ik er naar uit gekeken, maar tegelijkertijd ook enorm tegenop gezien. Waar ik een maand van te voren hoopvol was over mijn toekomst, stortte dat twee weken voor mijn afscheid weer in. Ik was erg down, had geen zin in het leven en kon me nergens toe zetten. Maar toch kwam het dichterbij, mijn afscheid.
De week was eigenlijk al een paar weken eerder begonnen met mijn afscheids-PMT, sporten dus. En omdat ik een fanatieke volleybalster ben gingen we natuurlijk volleyballen. Daarna moest ik al afscheid nemen van de eerste therapeut, omdat ze in mijn echte afscheidsweek op vakantie zou zijn. Heel raar en op dat moment was dat nog niet zo’n besef en ging het eigenlijk best wel soepel.
Mijn échte afscheidsweek ging echter alles behalve soepel. Ik voelde me mega slecht, ik kon me geen leven voorstellen zonder mijn therapeuten en groepsgenoten. Ik ben nog lang niet klaar op therapie, ik wil nog zóveel en ik kan het nog helemaal niet alleen. Toch hadden de therapeuten en mijn groepsgenootjes er vertrouwen in. Ik snap nog steeds niet goed waarom, maar ach, ze zullen er wel een goede reden voor hebben.
De week ben ik ‘rustig’ doorgekomen met de laatste therapieën en extra gesprekken met de sociotherapeuten. Ik was bang dat de groep zich zorgen over me ging maken, dus eigenlijk speelde ik vooral mooi weer. Al denk ik dat ze het deze keer wel doorhadden. Tijdens de afscheidscognitieve therapie maakten we met de groep een lijst met hoe ik voor de therapie was en hoe ik daarna was, uiteindelijk moest ik mijn leven een cijfer geven, een 2 bij voor en een 5 bij na. En niet heel erg denderend succes vergeleken met mijn voorgangers die afscheid namen en daardoor voelde ik me enorm mislukt.
Het afscheid zelf viel me zwaar. Tijdens het kaartenritueel kreeg ik van elk groepsgenootje een kaart met een lieve en/of mooie tekst en zelf gaf ik ook een kaart terug met een leuke musicalquote er op. Daarna het afscheid van de therapeuten, goedmoedige woorden, kracht inspreken. Dat is wat ze deden. En toen was het echte afscheid daar. Het liefste zou ik willen krijsen, maar hé, ik moet laten zien dat ik wel enigszins veranderd ben in therapie en dus hield ik me groot. De laatste knuffels met mijn groepsgenootjes en toen was de tijd daar om van de binnenplaats af te lopen, het echte leven in. En mijn hemel, wat is dat eng!